Geologie van Ardennen en Eifel
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedia
De geologie van de Ardennen en de Eifel zoals die tegenwoordig te zien is, is het gevolg van tektonische, sedimentaire en vulkanische gebeurtenissen en processen die over een tijdspanne van miljoenen jaren plaatsvonden. Het laaggebergte dat het huidige resultaat is van deze gebeurtenissen en processen wordt het Rijnlands leisteenplateau genoemd. De westelijke helft hiervan ligt in België, de oostelijke in Duitsland. Kleinere stukken vallen onder Frankrijk, Nederland en Luxemburg.
Geologie van Ardennen en Eifel |
---|
Geologische structuren |
Anticline van de Condroz · Faille du Midi · Londen-Brabantmassief · Massief van Rocroi · Massief van Stavelot · Synclinorium van Namen · Synclinorium van Dinant |
Formaties en gesteenten |
Limburgs Krijt · Arduin |
Paleogeografie |
Alpiene orogenese · Avalonia · Hercynische orogenese · Krijtzee · Rhenohercynisch bekken |
Portaal Geologie |
De Ardennen en de Eifel zijn een geologisch massief, een door tektonische opheffing omhoog gekomen gebied waar gesteenten uit het diepere sokkel van West-Europa dagzomen (aan het oppervlak komen). De kern van dit massief bestaat uit Paleozoïsche gesteentelagen (het Paleozoïcum is een geologisch tijdvak van 542 tot 251 Ma geleden). Deze gesteenten zijn gedeformeerd tijdens de Hercynische gebergtevorming (390 tot 300 Ma), als gevolg daarvan worden ze doorsneden door een uitgebreid stelsel van breuken en plooien.
Dankzij tektonische opheffing tijdens de Alpiene orogenese (30 Ma tot heden) is het huidige laaggebergte ontstaan. Daarbij houden tektonische opheffing en erosie elkaar ongeveer in evenwicht. Het gebied wordt gekenmerkt door diep ingesleten rivierdalen, terwijl het reliëf buiten deze dalen vrij vlak blijft. Ook tegenwoordig vindt tektonische opheffing nog steeds plaats: de Ardennen bewegen bijvoorbeeld ten opzichte van Antwerpen met een centimeter per jaar omhoog.