Geschiedenis van België
Aspect van de geschiedenis, met focus op het West-Europese land België. / Uit Wikipedia, de vrije encyclopedia
De geschiedenis van België begint officieel in 1830, na de scheiding van het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden, de oprichting van de zelfstandige constitutionele monarchie België en de erkenning van deze staat door diverse grote mogendheden. Het ontstaan van een Belgische publieke discours en de kiemen van de 19e-eeuwse politieke partijen situeerden echter reeds in de 18e eeuw, met de Brabantse Omwenteling. Het duurde tot 1839 dat Nederland het verlies van België erkende. Het koninkrijk verwierf in 1908 de kolonie Congo.[1]
Het land maakte beide wereldoorlogen onder Duitse bezetting mee. In 1919 werd het Belgisch grondgebied vergroot met een klein stuk van Duitsland, de Oostkantons ofwel Eupen-Malmédy. België beleefde economische welvaart na de Tweede Wereldoorlog en de Europese eenwording, met Brussel als een van de belangrijkste zetels van Europese instituties. Verschillen tussen Vlamingen en Walen leidden tot een diepgaande hervorming: de traditionele politieke partijen (socialisten, christendemocraten en liberalen) vielen uiteen in Vlaamse en Franstalige zusterpartijen. De unitaire staat werd in 1980 een federale staat, met gewesten en gemeenschappen. Ook kwamen er voor die entiteiten aparte parlementen en regeringen.