Ondanks de jarenlange dreiging van de FIM om de Zweedse Grand Prix van de kalender te schrappen, ging de accommodatie in Anderstorp steeds verder achteruit. Het circuit was hobbelig en vuil en er bleven grote plassen water op staan. Bovendien was ook het zwembad nu onbruikbaar geworden. Omdat het tijdens de trainingen bijna voortdurend nat was, waren er veel valpartijen. Wayne Gardner liep daarbij een handblessure op, Jacques Cornu brak een sleutelbeen en Javier Cardelús brak een botje in zijn voet. Verder kwamen Christian Boudinot, Luca Cadalora, Carlos Cardús, Paolo Casoli, Harald Eckl, Norihiko Fujiwara, Juan Garriga, Patrick Igoa, Carlos Lavado, Rob McElnea, Julián Miralles, Luis Miguel Reyes, Raymond Roche, Jean-Philippe Ruggia, Allan Scott en Hans Spaan ten val. Donnie McLeod schrok hevig toen hij door aquaplaning de grip van zijn voorwiel verloor, maar hij bleef overeind. Een gevolg van de regen was ook dat de snelste tijden in de eerste trainingen verreden werden. Wie daar niet in slaagde was veroordeeld om een tijd op de natte baan te zetten. De slachtoffers daarvan waren Wayne Gardner en Egbert Streuer.
De training
Omdat Wayne Gardner door een valpartij nog geen snelle tijd gereden had moest hij dit alsnog op de natte baan doen. Het resulteerde in de dertiende startplaats. Wayne Rainey blaakte van het zelfvertrouwen na zijn overwinningen in de 8 uur van Suzuka en de Britse Grand Prix, terwijl Eddie Lawson bezorgd was over het weer. Hij had vijf verschillende regenbanden getest en was niet tevreden, maar hij had de snelste trainingstijd op het droge circuit gereden. Lawson had in de droge training wel zijn afstelling voor een droge race gevonden, maar Wayne Gardner was daar door zijn val niet in geslaagd.
Trainingstijden
Meer informatie Pos, Coureur ...
Sluiten
De race
Omdat hij de goede afstelling én de goede banden voor een droge race had gevonden, was Eddie Lawson klaar voor de race, in tegenstelling tot Wayne Gardner, die in de enige droge training gevallen was en wel goede regenafstellingen had, maar op het droge circuit met een op de gok afgestelde Honda moest aantreden. Wayne Rainey leidde de race twee ronden lang, maar viel daarna terug in de achtervolgende groep, terwijl Lawson de leiding nam en ogenschijnlijk zonder problemen[1] naar de overwinning reed. Gardner bezette de tweede plaats en werd ook niet bedreigd. Al met al was het een saaie race, met grote tussenafstanden en weining gevechten. Christian Sarron werd derde. Invaller Roger Burnett deed het goed met de achtste plaats en de geblesseerde Raymond Roche scoorde eindelijk weer eens punten, hoewel zowel Cagiva als Suzuki geen hoge ogen gooiden.
Dreiging van de IRTA
Hoewel de FIM de Zweedse GP voor het seizoen 1989 al geagendeerd had, was de IRTA van mening dat ze van de kalender moest verdwijnen. Dat werd in een vergadering door Mike Trimby (voorzitter IRTA), Serge Rosset (ELF) en Paul Butler (Yamaha) duidelijk gemaakt aan vertegenwoordigers van de SVEMO (Zweedse Motor- en Sneeuwscootersportbond). De Zweden toonden feitelijk geen enkele belangstelling voor welke vorm van motorsport dan ook. Dat bleek niet alleen door het ontbreken van geld voor het onderhoud van het circuit, maar ook door de ongebruikte gastkaarten (voor bedrijven en sponsoren). SVEMO-voorzitter Jacob Douglas presenteerde plannen voor de verbetering van het circuit, maar moest toegeven dat er nog geen overheidstoestemming en ook nog geen geld voor was. Het Zweedse publiek was ook al geen aanwinst, want behalve enkele echte liefhebbers hield het zich vooral bezig met drinken en stelen van dure racespullen. De Zweedse televisie verkorte de geplande uitzending van een uur tot een korte samenvatting, met als smoes dat een aantal coureurs ooit in Zuid-Afrika had gereden, waar dus kennelijk alle motorsportliefhebbers voor moesten boeten. Dat gold overigens niet voor tennissers die in het South African Open hadden gespeeld. Het afvallen van een Grand Prix was voor de IRTA geen probleem: men wilde naar een maximum van veertien GP's en dan moesten er twee (Zweden en Argentinië, dat ook een zeer slechte organisatie had) afvallen. Men zou tegenstand kunnen verwachten van de FIM, die de SVEMO niet zomaar zou laten vallen, en de teams in de lichte klassen en de zijspanklasse, die toch al weinig GP's op de kalender hadden. Dat laatste zou worden opgelost bij het wegvallen van de 80cc-klasse na 1989. Dan waren er nog maar vier klassen over en wilde de FIM eisen dat bij elke GP alle klassen zouden worden uitgenodigd. |
Uitslag 500cc-klasse
Meer informatie Pos, Coureur ...
Sluiten
Niet gestart
Meer informatie Coureur, Merk ...
Sluiten
Niet gekwalificeerd
Meer informatie Coureur, Merk ...
Sluiten
Niet deelgenomen
Meer informatie Coureur, Merk ...
Sluiten
Top tien tussenstand 500cc-klasse
Meer informatie Pos, Coureur ...
Sluiten