Het einde van de geschiedenis en de laatste mens
boek van Francis Fukuyama / Uit Wikipedia, de vrije encyclopedia
Het einde van de geschiedenis en de laatste mens (Engels: The End of History and the Last Man) is een boek uit 1992 geschreven door de Amerikaanse politieke denker Francis Fukuyama. Het bouwt voort op diens essay The End of History? dat in 1989 gepubliceerd werd in The National Interest, een tijdschrift voor internationale aangelegenheden. In het boek en het essay verdedigt Fukuyama de controversiële stelling dat het einde van de Koude Oorlog ook het einde van de vooruitgang van de menselijke geschiedenis markeert.
What we may be witnessing is not just the end of the Cold War, or the passing of a particular period of post-war history, but the end of history as such: that is, the end point of mankind's ideological evolution and the universalization of Western liberal democracy as the final form of human government.[1]
De gebeurtenissen waarvan we getuigen zijn, betreffen niet enkel het einde van de Koude Oorlog, of het voorbijgaan van een specifiek tijdperk uit de naoorlogse geschiedenis, maar het einde van de geschiedenis als dusdanig: namelijk, het eindpunt van de ideologische evolutie van de mensheid en de universalisering van de Westerse liberale democratie als de uiteindelijke vorm van menselijk bestuur.
Het einde van de geschiedenis en de laatste mens | ||||
---|---|---|---|---|
Titelpagina van Engelse uitgave | ||||
Oorspronkelijke titel | The End of History and the Last Man | |||
Auteur(s) | Francis Fukuyama | |||
Oorspronkelijke taal | Engels | |||
Genre | Non-fictie | |||
Uitgever | Olympus | |||
Oorspronkelijke uitgever | Free Press | |||
Oorspronkelijk uitgegeven | 1992 | |||
Pagina's | 432 | |||
|