ICAO-code
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
De ICAO-codes zijn twee- tot vierletterige codes die verwijzen naar navigatiebakens, vliegvelden en weerstations, luchtvaartmaatschappijen of luchtruimen.
Deze door de ICAO in samenwerking met de Wereld Meteorologische Organisatie (WMO) vastgestelde codes worden gebruikt door piloten en luchtverkeersleiders, in hun communicatie, bij de opmaak van vluchtplannen en in de Notams (= Notices to Airmen). Elke luchthaven heeft een unieke code. Vaak verwijst deze naar de locatie en/of naam van het vliegveld (bijvoorbeeld EHAM naar AMsterdam), maar dat is zeker niet altijd het geval, zo is DXXX de code van de luchthaven van Lomé in Togo.
|
De eerste één of twee letters bepalen de wereldzone en het land; enkele voorbeelden ter illustratie:
|
De twee volgende letters bepalen de luchthaven, bijvoorbeeld:
|
De ICAO-codes kunnen ook delen van het luchtruim aanduiden, beheerd door een bepaalde luchtverkeersleidingsorganisatie. Een voorbeeld is EHAA, het gebied dat onder verantwoordelijkheid valt van Luchtverkeersleiding Nederland (LVNL). Een voorbeeld van een weerstation is het KNMI in De Bilt met de code EHDB.
Verder hebben alle geregistreerde navigatiebakens een lettercode van twee voor eenvoudige markers, drie voor VOR/DME of ILS (Bijvoorbeeld SPY voor het baken Spijkerboor) en vijf letters voor belangrijke fictieve kruispunten (Eng: waypoints) (bijvoorbeeld ARTIP).[1]
| Bronnen, noten en/of referenties |
Text is available under the CC BY-SA 4.0 license; additional terms may apply.
Images, videos and audio are available under their respective licenses.
