KL-7
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedia
De KL-7 is een tactische lichtgewicht elektromechanische rotor-codeermachine (cryptomachine) met elektronische componenten, die vanaf 1945 door de U.S. Army Security Agency (ASA) werd ontwikkeld onder de naam MX-507. De machine diende als opvolger van de SIGABA- en M-209-codeermachines die tijdens de Tweede Wereldoorlog door het Amerikaanse leger werden gebruikt. In 1949 werd de ontwikkeling van de ASA overgedragen aan de Armed Forces Security Agency (AFSA) die de machine de naam AFSAM-7 gaf. In 1953 werd de machine door de opvolger van AFSA, de National Security Agency (NSA) geïntroduceerd bij de US Army, US Air Force en ASA, en vanaf 1954 bij de FBI en CIA. In 1955 wijzigde de naam in TSEC/KL-7, volgens de nieuwe nomenclatuur voor cryptoapparaten. Vanaf 1956 werd de KL-7 ook gebruikt door alle leden van de Noord-Atlantische Verdragsorganisatie (NAVO), hun ambassades en ministeries van defensie.
De KL-7 was een offline-rotormachine waarbij de tekst via een toetsenbord werd ingevoerd en vercijferd. Optioneel kon de HL-1 vijf-bits ponsbandlezer gebruikt worden. Dit aparte toestel werd met de KL-7 verbonden via een kabel en de KLX-7-keyboardadapter, gemonteerd tussen het toetsenbord en het contactpaneel eronder. De vercijferde of ontcijferde tekst, al naargelang de functie die werd gekozen, werd op een papierstrook afgedrukt. Deze papierstroken werden met lijm op het berichtformulier of telegram geplakt. Er waren twee procedures voor vercijfering, met de codenamen POLLUX en ADONIS. Die verschilden in de wijze waarop de message indicator (i.e. willekeurige startpositie rotors voor elk nieuw bericht) werden overgemaakt aan de ontvanger. De POLLUX-procedure voor low-level Army en Air Force berichten gebruikte een onvercijferde message indicator. De veiligere ADONIS procedure voor high-level berichten gebruikte een message indicator die vercijferd werd voor hij aan de ontvanger werd overgemaakt.