Kameroen
Bijnaam	Les Lions Indomptable (De Ontembare Leeuwen)
FIFA-ranglijst	42 9 (6 april 2023)
Hoogste ranking	11e (nov 2006-jan 2007, nov-dec 2009)
Laagste ranking	79e (feb-maa 2013)
Associatie	FCF
Bondscoach	Rigobert Song
Stadion	Japomastadion, Douala
Meeste interlands	Rigobert Song (137)
Topscorer	Samuel Eto'o (56)
Wedstrijden
Eerste interland: Belgisch-Congo 3–2 Frans-Kameroen (Leopoldstad, Belgisch-Congo; 5 sept. 1956) Grootste overwinning:  Kameroen 9–0 Tsjaad  (Kinshasa, Congo-Kinshasa; 5 april 1965) Grootste nederlaag:  Noorwegen 6–1 Kameroen  (Oslo, Noorwegen; 31 oktober 1990)  Rusland 6–1 Kameroen  (San Francisco, Verenigde Staten; 28 juni 1994)  Costa Rica 5–0 Kameroen  (San José, Costa Rica; 9 maart 1997)
Wereldkampioenschap
Optredens	8 (eerste keer: 1982)
Beste resultaat	Kwartfinale (1990)
Afrikaans kampioenschap
Optredens	17 (eerste keer: 1970)
Beste resultaat	Winnaar (1984, 1988, 2000, 2002, 2017)
FIFA Confederations Cup
Optredens	3 (eerste keer: 2001)
Beste resultaat	Verliezend finalist (2003)
Thuis Uit

Finale Afrika Cup – 2008

Afrika Cup – 2010

Tegen Denemarken – WK 2010

Tegen Nederland – WK 2010

Tegen Brazilië – WK 2014

Tegen Marokko

Het Kameroens voetbalelftal, bijgenaamd De Ontembare Leeuwen is een team van voetballers dat Kameroen vertegenwoordigt bij internationale wedstrijden en competities, zoals de strijd om de CEMAC Cup en de (kwalificatie)wedstrijden voor het WK en de Afrika Cup. Begin jaren negentig van de 20e eeuw was Kameroen het succesvolste Afrikaanse team.

De Fédération Camerounaise de Football werd in 1959 opgericht en is aangesloten bij de CAF en de FIFA (sinds 1964). Het Kameroens voetbalelftal behaalde in november 2006 met de 11e plaats voor het eerste de hoogste positie op de FIFA-wereldranglijst, in januari 2007 en november 2009 werd deze positie ook bereikt. In oktober 2012 werd met de 71e plaats de laagste positie bereikt.

Deelnames aan internationale toernooien

Wereldkampioenschap

Tijdens haar debuut op het WK van 1982 werd Kameroen in de eerste ronde uitgeschakeld, ondanks het feit dat de ploeg van de Franse bondscoach Jean Vincent geen enkele wedstrijd verloor. Er werd drie keer gelijkgespeeld, onder meer tegen de latere wereldkampioen (Italië) en nummer drie van het toernooi (Polen). Kameroen slaagde er als tweede Afrikaans land in (na Marokko op het WK van 1986) om de tweede ronde van een WK te bereiken, en het was het eerste Afrikaanse land dat de kwartfinales wist te bereiken. Dit lukte De Ontembare Leeuwen bij het WK van 1990 in Italië. In de openingswedstrijd van dat toernooi zorgde de ploeg direct voor een daverende verrassing door de titelverdediger Argentinië met 1-0 te verslaan. Smaakmaker van het toernooi was de 38-jarige Roger Milla, die vier keer scoorde en dat telkens vierde met een dansje bij de cornervlag.

Met uitzondering van 2006 en 2018 was het Afrikaanse land na 1990 op elk WK actief, maar strandde het telkens in de eerste ronde. Zo ook bij het WK van 2010 in Zuid-Afrika doordat de eerste twee wedstrijden tegen Japan (0-1) en Denemarken (1-2) werden verloren.

Mislukte kwalificatie WK 2006

Kameroen ontbrak op het wereldkampioenschap 2006. In de laatste kwalificatiewedstrijd had Kameroen aan winst in de thuiswedstrijd tegen Egypte genoeg voor plaatsing. Die klus leken De Ontembare Leeuwen zonder veel moeite te kunnen klaren. Na de vroege 1-0 van Rudolph Douala maakte Mohamed Shawky echter tien minuten voor tijd de gelijkmaker. In de laatste minuut kreeg Kameroen nog een strafschop, waardoor het WK toch nog binnen leek. Pierre Womé schoot de bal echter op de paal. Hierdoor eindigde Ivoorkust als groepswinnaar en miste Kameroen het WK. Womé moest het land ontvluchten en had het de weken na de uitschakeling nog zwaar te verduren; zijn huis werd in brand gestoken en hij werd met de dood bedreigd.

WK voetbal 2014

In 2014, bij het zevende optreden van Kameroen bij een WK-eindronde, wist de ploeg geen potten te breken, net als vier jaar eerder in Zuid-Afrika. Opnieuw verloren de Ontembare Leeuwen drie duels op rij en konden zij zodoende voortijdig naar huis. Op 28 juni eiste president Paul Biya binnen één maand een rapport over "de oorzaak van de roemloze campagne van de 'Ontembare Leeuwen' op het WK van 2014". Ook zijn Ghanese collega John Dramani Mahama^[1] eiste opheldering over het teleurstellende optreden van zijn ploeg, die alleen tegen Duitsland (2-2) een puntje had weten te pakken.

Kameroen liet al voor het WK van zich horen door het vertrek naar Brazilië met bijna 24 uur te vertragen, omdat de spelers meer geld eisten van de nationale bond. De Ghanezen dreigden zelfs tijdens het WK met een staking. De regering van Mahama stuurde een vliegtuig met 3 miljoen dollar cash naar Brazilië om dat te voorkomen. De spelers onderling toonden zich ook niet van hun beste kant. Zo deelde Benoit Assou-Ekotto een kopstoot uit aan een medespeler.

WK voetbal 2018

Kameroen wist zich niet te plaatsen voor het Wereldkampioenschap voetbal 2018 in Rusland. In de derde ronde van de CAF-zonde eindigde de ploeg als derde in een groep met winnaar Nigeria, Zambia (tweede) en Algerije (vierde). De nationale voetbalbond van Kameroen nam daardoor op 4 december 2017 afscheid van bondscoach Hugo Broos. De Belg had de ploeg eerder dat jaar nog naar de eindzege geleid bij het toernooi om de Afrika Cup. Die prestatie kon hij geen passend vervolg geven^[2].

Broos werd opgevolgd door de Nederlandse oud-international Clarence Seedorf, die werd geflankeerd door Patrick Kluivert^[3]. De twee oud-spelers van AFC Ajax werden gepresenteerd op vrijdag 10 augustus 2018 in de hoofdstad Yaoundé. Seedorf en Kluivert tekenden een contract dat loopt tot en met de WK-eindronde van 2022. De eerste opdracht van de twee oud-internationals is de strijd om de Afrika Cup, die in juni 2019 in Egypte wordt gehouden. "We zijn ons ervan bewust dat het een zware klus gaat worden", zei Kluivert bij de perspresentatie. "Maar we houden van hard werken."

Resultaten wereldkampioenschap

Wereldkampioenschap voetbal overzicht
Jaar	Ronde	Wed.	W	G	V	DV	DT	Kwal
1966	Teruggetrokken
1970	Niet gekwalificeerd
Vlag van Bondsrepubliek Duitsland 1974	Niet gekwalificeerd
1978	Niet gekwalificeerd
1982	Groepsfase	3	0	3	0	1	1	(Kwal.)
1986	Niet gekwalificeerd
1990	Kwartfinale	5	3	0	2	7	9	(Kwal.)
Vlag van Verenigde Staten 1994	Groepsfase	3	0	1	2	3	11	(Kwal.)
1998	Groepsfase	3	0	2	1	2	5	(Kwal.)
2002	Groepsfase	3	1	1	1	2	3	(Kwal.)
2006	Niet gekwalificeerd
2010	Groepsfase	3	0	0	3	2	5	(Kwal.)
2014	Groepsfase	3	0	0	3	1	9	(Kwal.)
2018	Niet gekwalificeerd
2022	Groepsfase	3	1	1	1	4	4	(Kwal.)
Vlag van Verenigde Staten 2026	Kwalificatie nog niet begonnen

Confederations Cup

In 2001 deed Kameroen mee aan de Confederations Cup omdat het land in 2000 de Afrika Cup wist te winnen. De eerste en tweede wedstrijd werden beiden verloren. Zowel tegen Brazilië als tegen Japan verloor Kameroen met 0–2. De laatste wedstrijd werd gewonnen met 2–0 van Canada, maar dit was onvoldoende voor een plek in de halve finale. In 2003 kwam Kameroen in een poule met Turkije (1–0), Brazilië (1–0) en de Verenigde Staten (0–0). Het land werd eerste in die poule. In de halve finale speelde Kameroen tegen Colombia. Tijdens die wedstrijd sloeg het noodlot toe, in de 72ste minuut zakte Marc-Vivien Foé (speler van Manchester City) ter hoogte van de middellijn in elkaar. Reanimatie mocht niet baten en Foé overleed in de kleedkamer. Hij werd 28 jaar. Kameroen stond op dat moment met 1–0 voor en dit zou ook de uitslag van de wedstrijd zijn. In de finale die volgde zouden de spelers van Kameroen rouwbanden dragen. Het duel werd gewonnen door Frankrijk (0–1), daardoor werd Kameroen op dit toernooi tweede.

Confederations Cup overzicht
Jaar	Ronde	Wed.	W	G	V	DV	DT
2001	Groepsfase	3	1	0	2	2	4
2003	Tweede	5	3	1	1	3	1
2017	Groepsfase	3	0	1	2	2	6
Totaal	3 keer	11	4	2	5	7	11

Afrika Cup

Kameroen speelde in 1967 voor het eerst kwalificatiewedstrijden voor de Afrika Cup. Op 5 februari verloor het land met 0–4 van Tunesië. Een aantal jaar later zou Kameroen zich wel plaatsen. In 1970 speelde in het groepsfase tegen Ivoorkust (3–2) Ethiopië (3–2) en Soedan (1–2). Ondanks de 2 overwinningen plaatste Kameroen zich niet voor de knock-outfase. Drie landen eindigden met 4 punten en omdat Kameroen van de drie landen het minste doelsaldo had plaatste Soedan en Ivoorkust zich. Twee jaar later mocht Kameroen het toernooi organiseren. Nu plaatste het zich wel voor de knock-fase door onder andere twee overwinningen in de poulefase (tegen Kenia werd het 2–1 en tegen Togo werd het 2–0). Uiteindelijk zou Kameroen derde worden. In de halve finale werd namelijk verloren van Congo-Brazzaville. In 1984 en 1988 werd Kameroen kampioen. In 1984 werd de finale bereikt door Algerije na strafschoppen te verslaan in de halve finale. In de finale werd met 3–1 gewonnen van Nigeria. De doelpunten werden gemaakt door Rene N'Djeya, Théophile Abega en Ernest Ebongué. Ook in 1988 was Nigeria de tegenstander in de finale. Nu werd er gewonnen met 1–0 door een penalty in de 55e minuut. Emmanuel Kundé benutte die strafschop. Nigeria was ook in 2000 de tegenstander toen Kameroen weer de finale bereikte. De eindstand na negentig minuten en verlenging was 2–2 waardoor strafschoppen nodig waren. Deze werden gewonnen met 4–3 waardoor Kameroen kampioen wordt. Twee jaar later werd Kameroen weer kampioen. Ook nu moesten er strafschoppen genomen worden na de reguliere speeltijd en verlenging. In deze finale was Senegal de tegenstander. In 2017 werd Kameroen kampioen door in de finale Egypte te verslaan met 2–1.

Afrika Cup overzicht
Jaar	Ronde	Wed.	W	G	V	DV	DT	Kwal
1968	Niet gekwalificeerd
1970	Groepsfase	3	2	0	1	7	5	(Kwal.)
1972	Derde	5	3	1	1	10	5
1974	Niet gekwalificeerd
1976	Niet gekwalificeerd
1978	Niet gekwalificeerd
1980	Niet gekwalificeerd
1982	Groepsfase	3	0	3	0	1	1	(Kwal.)
1984	Kampioen	5	3	1	1	9	3	(Kwal.)
1986	Tweede	5	3	2	0	8	5
1988	Kampioen	5	3	2	0	4	1	(Kwal.)
1990	Groepsfase	3	1	0	2	2	3
1992	Vierde	5	2	2	1	4	3	(Kwal.)
1994	Niet gekwalificeerd
1996	Groepsfase	3	1	1	1	5	7	(Kwal.)
1998	Kwartfinale	4	2	1	1	5	4	(Kwal.)
2000	Kampioen	6	3	2	1	11	5	(Kwal.)
2002	Kampioen	6	5	1	0	9	0
2004	Kwartfinale	4	1	2	1	7	6
2006	Kwartfinale	4	3	1	0	8	2	(Kwal.)
2008	Tweede	6	4	0	2	14	8	(Kwal.)
2010	Kwartfinale	4	1	1	2	6	8	(Kwal.)
2012	Niet gekwalificeerd
2013	Niet gekwalificeerd
2015	Groepsfase	3	0	2	1	2	3	(Kwal.)
2017	Kampioen	6	3	3	0	7	3	(Kwal.)
2019	Achtste finale	4	1	2	1	4	3	(Kwal.)
2021	Derde	3	4	3	0	14	7	(Kwal.)
2023	kwalificatie
2025	Toernooi moet nog beginnen

African Championship of Nations

Bij de African Championship of Nations mogen de landen alleen spelers uit de eigen competitie opstellen.

African Championship of Nations overzicht
Jaar	Ronde	Wed.	W	G	V	DV	DT	Kwal
2009	Niet gekwalificeerd
2011	Kwartfinale	4	3	1	0	5	0	(Kwal.)
2014	Niet gekwalificeerd
2016	Kwartfinale	4	2	1	1	4	4	(Kwal.)
2018	Groepsfase	3	0	1	2	1	3	(Kwal.)
2020	Vierde	6	2	2	2	4	8
2022	Groepsfase	2	1	0	1	1	1	(Kwal.)

UDEAC Cup / CEMAC Cup

Kameroen is een van de landen die deel nam aan het UDEAC kampioenschap en deel neemt aan de CEMAC Cup. Het is redelijk succesvol, want het land werd zeven keer kampioen. Naast deze 7 overwinningen bereikte het land ook nog eens vier keer de finale zonder deze te winnen. Op die toernooien werd het land dus tweede. Tussen 2003 en 2008 stuurde het land een amateurteam naar dit toernooi.

UDEAC Cup overzicht
Jaar	Ronde	Wed.	W	G	V	DV	DT
1984	Kampioen	4	2	2	0	11	3
1985	Derde	4	2	1	1	6	4
1986	Kampioen	4	4	0	0	10	2
1987	Tweede	4	2	1	1	2	1
1988	Kampioen	4	3	1	0	5	1
Vlag van Centraal-Afrikaanse Republiek 1989	Kampioen	4	3	1	0	5	2
1990	Tweede	4	3	0	1	7	3
CEMAC Cup overzicht
Jaar	Ronde	Wed.	W	G	V	DV	DT
2003	Kampioen	4	2	1	1	7	5
2005	Kampioen	4	2	2	0	5	1
2006	Tweede	4	2	2	0	4	1
2007	Groepsfase	2	0	1	1	1	2
2008	Kampioen	4	3	0	1	6	2
Vlag van Centraal-Afrikaanse Republiek 2009	Groepsfase	2	1	0	1	1	1
2010	Tweede	4	2	2	0	4	2
2013	Vierde	4	1	1	2	5	8
2014	Derde	4	1	2	1	1	2

Interlands

Zie Interlands Kameroens voetbalelftal 2020-2029 voor de meest actuele gespeelde en komende interlands van Kameroen.

FIFA-wereldranglijst

1993	1994	1995	1996	1997	1998	1999	2000	2001	2002	2003	2004	2005	2006	2007	2008	2009	2010	2011	2012	2013	2014	2015	2016	2017	2018
23	31	37	56	53	41	58	39	38	16	14	23	23	11	24	14	11	37	50	61	50	42	59	65	45	55

Bondscoaches

• 
  Branko Žutić (1980-1982)
• 
  Jean Vincent (1982)
• 
  Karl-Heinz Weigang (1983-1984)
• 
  Claude Le Roy (1985-1988)
• 
  Valeri Nepomnyaschiy (1988-1990)
• 
  Philippe Redon(1991-1992)
• 
  Jules Nyongha (1993-1994)
• 
  Henri Michel (1994)
• 
  Jules Nyongha (1994-1996)
• 
  Henri Depireux (1996-1997)
• 
  Jean Manga Onguene (1997-1998)
• 
  Claude Le Roy (1998)
• 
  Pierre Lechantre (1998-2000)
• 
  Jean-Paul Akono (2000-2001)
• 
  Pierre Lechantre (2001)
• 
  Robert Corfu (2001)
• 
  Winfried Schäfer (2001-2004)
• 
  Artur Jorge (2005-2006)
• 
  Arie Haan (2006-2007)
• 
  Jules Nyongha (2007)
• 
  Otto Pfister (2007-2009)
• 
  Thomas N'Kono (2009)
• 
  Paul Le Guen (2009-2010)
• 
  Javier Clemente (2010-2011)
• 
  Denis Lavagne (2011-2012)
• 
  Jean-Paul Akono (2012-2013)
• 
  Volker Finke (2013-2015)
• 
  Alexandre Belinga (2015-2016)
• 
  Hugo Broos (2016-2017)
• 
  Clarence Seedorf (2018-2019)
• 
  Toni Conceiçao (2019-2022)
• 
  Rigobert Song (2022-)

Huidige selectie

De volgende spelers werden opgenomen in de selectie voor het WK 2022.

Interlands en doelpunten bijgewerkt tot en met de wedstrijd tegen

№	Naam	Wed.	Dlpnt.	Club
Doel
	André Onana	31	0	Internazionale
	Devis Epassy	5	0	Abha
	Simon Ngapandouetnbu	0	0	Olympique de Marseille
Verdediging
	Nicolas N'Koulou	76	2	Aris Saloniki
	Collins Fai	50	0	Al-Tai
	Nouhou Tolo	16	0	Vlag van Verenigde Staten Seattle Sounders
	Jean-Charles Castelletto	12	0	FC Nantes
	Olivier Mbaizo	11	0	Vlag van Verenigde Staten Philadelphia Union
	Enzo Ebosse	1	0	Udinese
	Christopher Wooh	1	0	Stade Rennais
Middenveld
	André-Frank Zambo Anguissa	42	5	Napoli
	Pierre Kunde	30	1	Olympiakos
	Samuel Gouet	21	0	KV Mechelen
	Martin Hongla	17	0	Hellas Verona
	Gaël Ondoua	3	0	Hannover 96
	Olivier Ntcham	2	0	Swansea City
	Jerome Ngom Mbekeli	0	0	APEJES Academy
Aanval
	Vincent Aboubakar	88	33	Al-Nassr
	Eric Maxim Choupo-Moting	68	18	Bayern München
	Karl Toko Ekambi	50	12	Olympique Lyon
	Christian Bassogog	42	7	Shanghai Shenhua
	Jean-Pierre Nsame	3	0	Young Boys
	Bryan Mbeumo	1	0	Brentford
	Georges-Kévin N'Koudou	1	0	Beşiktaş
	Marou Souaibou	0	0	Coton Sport

Bekende (ex-)spelers

Zie Lijst van spelers van het Kameroense voetbalelftal voor een overzicht van spelers met minimaal dertig interlands

Selecties

Wereldkampioenschap

Selectie van Kameroen tijdens het Wereldkampioenschap 1982
№	Naam	Wed.	Dlpnt.	Club
Doel
1	Thomas N'Kono			Canon Yaoundé
12	Joseph-Antoine Bell			ASEC Mimosas
22	Simon Tchobang			Dynamo Duala
Verdediging
2	Michel Kaham			Stade Quimpérois
3	Edmond Enoka			Dynamo Duala
4	Rene N'Djeya			Union Douala
5	Elie Onana			Federal Foumban
6	Emmanuel Kundé			Canon Yaoundé
7	Ephrem M'Bom			Canon Yaoundé
Middenveld
8	Grégoire M'Bida			Canon Yaoundé
10	Jean-Pierre Tokoto			Vlag van Verenigde Staten Jacksonville Tea Men
14	Théophile Abega			Canon Yaoundé
16	Ibrahim Aoudou			AS Cannes
17	Joseph Kamga			Union Douala
19	Joseph Enanga			Union Douala
Aanval
9	Roger Milla			SC Bastia
11	Charles Toubé			Tonnerre Yaoundé
13	Paul Bahoken			AS Cannes
15	Francois N'Doumbe			Union Douala
18	Jacques N'Guea			Canon Yaoundé
20	Oscar Eyobo			Dynamo Duala
21	Érnest Ebongué			Tonnerre Yaoundé
Bondscoach: Jean Vincent

Selectie van Kameroen tijdens het Wereldkampioenschap 1990
№	Naam	Wed.	Dlpnt.	Club
Doel
1	Joseph-Antoine Bell			Girondins Bordeaux
16	Thomas N'Kono			RCD Espanyol
22	Jacques Songo'o			Sporting Toulon Var
Verdediging
2	André Kana-Biyik			Le Havre AC
3	Jules Onana			Canon Yaoundé
4	Benjamin Massing			US Créteil
5	Bertin Ebwellé			Tonnerre Yaoundé
6	Emmanuel Kundé			Prevoyance Yaoundé
14	Stephen Tataw			Tonnerre Yaoundé
17	Victor N'Dip			Canon Yaoundé
Middenveld
8	Émile M'Bouh			Vitória Guimarães
10	Louis M'Fedé			Canon Yaoundé
12	Alphonse Yombi			Canon Yaoundé
13	Jean-Claude Pagal			AS Saint-Étienne
15	Thomas Libiih			Tonnerre Yaoundé
19	Roger Feutmba			Union Sportive Douala
20	Cyrille Makanaky			CD Málaga
21	Emmanuel Mabdean			Canon Yaoundé
Aanval
7	François Omam-Biyik			Stade Rennes
9	Roger Milla			Tonnerre Yaoundé
11	Eugéne Ekéké			US Valenciennes
18	Boneventure Djonkep			Union Sportive Douala
Bondscoach: Vlag van Sovjet-Unie Valery Nepomnyashchy

Selectie van Kameroen tijdens het Vlag van Verenigde Staten Wereldkampioenschap 1994
№	Naam	Wed.	Dlpnt.	Club
Doel
1	Joseph-Antoine Bell			AS Saint-Étienne
21	Thomas N'Kono			Club Bolívar
22	Jacques Songo'o			FC Metz
Verdediging
2	André Kana-Biyik			Le Havre AC
3	Rigobert Song			Tonnerre Yaoundé
4	Samuel Ekemé			Canon Yaoundé
5	Victor N'Dip			Olympic Mvolye
13	Raymond Kalla			Canon Yaoundé
14	Stephen Tataw			Olympic Mvolye
15	Hans Agbo			Olympic Mvolye
Middenveld
8	Émile M'Bouh			Nadi Qatar
6	Thomas Libiih			Ohod Club
10	Louis M'Fedé			Canon Yaoundé
11	Emmanuel Maboang			Rio Ave FC
12	Paul Loga			Prevoyance Yaoundé
17	Marc-Vivien Foé			Canon Yaoundé
18	Jean-Pierre Fiala			Canon Yaoundé
Aanval
7	François Omam-Biyik			RC Lens
9	Roger Milla			Tonnerre Yaoundé
16	Alphonse Tchami			Odense BK
19	David Embé			Belenenses
20	Georges Mouyémé			Troyes AC
Bondscoach: Henri Michel

Selectie van Kameroen tijdens het Wereldkampioenschap 2014
№	Naam	Wed.	Dlpnt.	Club
Doel
1	Loïc Feudjou			Cotonsport Garoua
16	Charles Itandje			Konyaspor
23	Sammy N'Djock			Fethiyespor
Verdediging
2	Benoît Assou-Ekotto			Queens Park Rangers
3	Nicolas N'Koulou			Olympique Marseille
4	Cédric Djeugoué			Cotonsport Garoua
5	Dany Nounkeu			Galatasaray
12	Henri Bedimo			Olympique Lyon
14	Aurélien Chedjou			Galatasaray
22	Allan Nyom			Granada
Middenveld
6	Alex Song			FC Barcelona
7	Landry N'Guémo			Girondins de Bordeaux
11	Jean Makoun			Stade Rennais
17	Stéphane Mbia			Sevilla
18	Eyong Enoh			Antalyaspor
20	Edgar Salli			RC Lens
21	Joël Matip			Schalke 04
Aanval
8	Benjamin Moukandjo			AS Nancy
9	Samuel Eto'o			Chelsea
10	Vincent Aboubakar			FC Lorient
13	Eric Maxim Choupo-Moting			Mainz 05
15	Pierre Webó			Fenerbahçe
19	Fabrice Olinga			Zulte Waregem
Bondscoach: Volker Finke

FIFA Confederations Cup

Selectie van Kameroen tijdens de FIFA Confederations Cup 2017
№	Naam	Wed.	Dlpnt.	Club
Doel
1	Fabrice Ondoa			Sevilla Atlético
16	André Onana			AFC Ajax
23	Georges Bokwé			Mjøndalen IF
Verdediging
2	Ernest Mabouka			MŠK Žilina
4	Adolphe Teikeu			FC Sochaux
5	Michael Ngadeu-Ngadjui			Slavia Praag
6	Ambroise Oyongo			Impact de Montréal
12	Jérôme Guihoata			Panionios
19	Collins Fai			Standard Luik
21	Lucien Owona			AD Alcorcón
22	Joseph Ngwem			PA Sambizanga
Middenveld
3	André Zambo			Olympique Marseille
7	Nicolas Ngamaleu			SCR Altach
8	Benjamin Moukandjo			FC Lorient
11	Olivier Boumal			Panathinaikos
14	Georges Mandjeck			FC Metz
15	Sébastien Siani			KV Oostende
17	Arnaud Djoum			Heart of Midlothian
Aanval
9	Jacques Zoua			1. FC Kaiserslautern
10	Vincent Aboubakar			Beşiktaş
13	Christian Bassogog			Henan Jianye
18	Robert Tambe			Spartak Trnava
20	Karl Toko Ekambi			Angers SCO
Bondscoach: Hugo Broos