Keir Starmer

Sir Keir Rodney Starmer (Southwark, 2 september 1962) is een Brits jurist en politicus voor de Labour Party. Van 2008 tot 2013 was hij hoofd van de Crown Prosecution Service (het openbaar ministerie) voor Engeland en Wales.

Hij is sinds 2015 lid van het Lagerhuis voor Holborn en St Pancras en was lid van het Labour schaduwkabinet met de portefeuille Vertrek uit de Europese Unie (Brexit).

Op 4 april 2020 werd hij door de leden van de Labour Party gekozen tot partijleider als opvolger van Jeremy Corbyn.

Biografie

Starmer studeerde rechten aan de Universiteit van Leeds en de Universiteit van Oxford. In 1987 werd hij als advocaat toegelaten tot de balie. Hij was gespecialiseerd in mensenrechtenkwesties en trad uitsluitend op als advocaat voor de verdediging. Hij adviseerde de politie van Noord-Ierland en het college van hoofden van politiekorpsen over mensenrechten. Hij publiceerde een aantal boeken over dit onderwerp. In 2002 werd hij Queen's Counsel (QC), de titel voor door de Britse Kroon benoemde gerenommeerde en ervaren advocaten.

Van 2008 tot 2013 was Starmer Director of Public Prosecutions en als zodanig hoofd van de Crown Prosecution Service voor Engeland en Wales (vergelijkbaar met het openbaar ministerie in Nederland en België). In 2014 werd hij benoemd tot Knight Commander in de Orde van het Bad. Daarmee werd hij Sir Keir Starmer, maar hij maakt bij voorkeur geen gebruik van deze titel.

Politieke loopbaan

Starmer werd bij de Britse Lagerhuisverkiezingen 2015 namens de Labour Party gekozen als lid van het Lagerhuis voor het Londense kiesdistrict Holborn en St Pancras. Toen partijleider Ed Miliband na deze verkiezingen aftrad werd Starmer vanuit de partij aangespoord om zich kandidaat te stellen voor het leiderschap. Hij sloot dit uit omdat hij vond dat hij te weinig politieke ervaring had en steunde de kandidatuur van Andrew Burnham. Het partijleiderschap ging uiteindelijk naar Jeremy Corbyn, die Starmer op 18 september 2015 benoemde tot schaduwminister van Binnenlandse Zaken. Karmer nam in 2016 ontslag als schaduwminister en steunde Owen Smith bij de leiderschapsverkiezing datzelfde jaar.

Later in 2016 werd Starmer door Corbyn benoemd tot schaduwminister voor het vertrek uit de Europese Unie (Brexit). In die rol bepleitte hij openheid over de brexitplannen van de regering van Theresa May, wat inderdaad gebeurde. Volgens Starmer gaf de uitslag van het referendum in het Verenigd Koninkrijk over het lidmaatschap van de Europese Unie de regering geen mandaat voor een zogenaamde harde of no-deal Brexit. Het verlaten van de EU zonder een overeenkomst zou in zijn visie leiden tot een juridisch vacuüm. Hij slaagde erin het oorspronkelijk vrij harde Brexitstandpunt van Corbyn te matigen. In 2017 werd Starmer benoemd tot lid van de Privy Council, een hoog college van advies.

Partijleider

Starmer werd als schaduw-Brexitminister een bekend lid van de Labour Party. Op 4 januari 2020 maakte hij bekend dat hij zich kandidaat ging stellen voor het leiderschap van de partij. Corbyn had na de voor Labour slecht verlopen Lagerhuisverkiezingen van 12 december 2019 aangekondigd op korte termijn terug te zullen treden.^[1] Starmer werd gezien als een belangrijke kanshebber om Corbyn op te volgen.^[2]

In zijn campagne omschreef Starmer zichzelf als een socialist, maar geen 'corbynist'. Wel wilde hij een aantal van Corbyns programmapunten overnemen, zoals re-nationalisatie van nutsbedrijven en de spoorwegen. Andere speerpunten van Starmer zijn decentralisatie van macht, grotere sociale gelijkheid, betere waarborgen voor de rechten van arbeiders en migranten, en klimaatbeleid.^[3]

Op 4 april 2020 werd bekend dat hij door de leden van de Labour Party was gekozen tot partijleider. Hij kreeg 56.2% van de stemmen, ruim meer dan zijn tegenkandidaten Rebecca Long-Bailey (27.6%) en Lisa Nandy (16.2%).^[4][5]

Na de val van de Conservatieve minister-president Liz Truss die als opvolger van Boris Johnson slechts 44 dagen aan het bewind was geweest, riep Starmer op tot nieuwe algemene verkiezingen in het Verenigd Koninkrijk.^[6]

Externe bronnen

• Website Keir Starmer
• Profiel Keir Starmer op website House of Commons