Koninkrijk Italië (774-962)
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedia
Het Koninkrijk Italië (Latijn: Regnum Italiæ of Regnum Italicum) was een politieke entiteit in het noorden van het huidige Italië. Dit koninkrijk was in de feodale tijd een tussenniveau tussen de (Oost-)Frankische keizer en de lokale heersers.
Snelle feiten Regnum Italiae, Kaart ...
Regnum Italiae | |||||
---|---|---|---|---|---|
Deel van het Karolingische Rijk (tot 888) | |||||
| |||||
Kaart | |||||
948–950 | |||||
Algemene gegevens | |||||
Hoofdstad | Pavia | ||||
Regering | |||||
Regeringsvorm | Monarchie | ||||
Staatshoofd | Koning van Italië | ||||
Geschiedenis | |||||
- Veroverd door Karel de Grote | 774 | ||||
- Deel van Midden-Francië | 843 | ||||
- Omvergeworpen door Otto I de Grote | 962 |
Sluiten
Het koninkrijk Italië was de opvolger van het Longobardische Rijk, na de overwinning van Karel de Grote op de Longobarden in 774. Bij de splitsing van het Frankische Rijk kwam het koninkrijk aanvankelijk in Midden-Francië te liggen (843), om na de dood van Lodewijk II van Italië definitief aan het Oost-Frankische Rijk te worden toegewezen. In 962 werd het koninkrijk Italië opgenomen als een deel van het Heilige Roomse Rijk, de opvolger van het Oost-Frankische Rijk.