Long Distance Voyager was het elfde studiomuziekalbum van de Moody Blues. Het was de langverwachte echte opvolger van Seventh Sojourn dat haast 10 jaar eerder verscheen. Na hun sabbatical was Octave een verzameling van werken voor hun soloalbums. Dat zou bij dit album anders zijn. Mike Pinder vertrok naar de Verenigde Staten om zich verder in het geloof te verdiepen en aan zijn gezin te wijden. Als opvolger werd Patrick Moraz aangesteld of aangetrokken, dat is nooit duidelijk geweest. Destijds was het vreemd dat Moraz die toch had meegewerkt aan het uiterst complexe Relayer van Yes, zich liet voegen in de "eenvoudige" muziek van de Moodies. Zijn partij zit over het hele album goed verstopt, slechts een enkele keer breekt Moraz door. Het geluid lijkt op die van het Electric Light Orchestra, net als bij de andere albums van Moody Blues uit eind jaren 70/begin jaren 80.
Snelle feiten Uitgebracht, Opgenomen ...
Sluiten