Makkabeeën
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedia
De Makkabeeën (Hebreeuws: מכבים of מקבים; Grieks: Μακκαβαῖοι) waren een Joodse priesterfamilie die vanaf 167 v.Chr. de Makkabese opstand leidde tegen het Seleucidische Rijk. Onder leiding van Judas Makkabeüs stichtte zij in 164 v.Chr. de dynastie van de Hasmoneeën, die over Judea regeerde tot de verovering van het land door de Romeinen in 63 v.Chr.
Het apocriefe/deuterocanonieke Bijbelboek I Makkabeeën beschrijft hoe de Joodse priester Mattathias de Hasmoneeër zich beklaagde over het oprukkend Hellenisme in Jeruzalem en opriep tot een heilige oorlog. Hij weigerde om de Griekse goden te aanbidden en trok zich met zijn vijf zonen terug uit de stad naar het dorpje Modi'im. Andere Joden die met de Thora wilden leven, sloten zich bij hen aan. Na de dood van Mattathias omstreeks 166 v.Chr. nam zijn zoon Judas de leiding over en groeide de opstand uit tot een ware oorlog tegen de Seleuciden. De bijnaam van Judas was Maccabi, "de hamer". Later ging deze naam over op zijn vader en broers.
De vijf zonen van Mattathias waren:
- Johannes bijgenaamd Gaddi, "mijn geluk", sneuvelde kort na Judas in 160 v.Chr.
- Simon bijgenaamd Tassi, regeerde als de eerste koning van 142 tot 135 v.Chr.
- Judas bijgenaamd Makkabeüs, "de hamer", sneuvelde in 160 v.Chr.
- Eleazar bijgenaamd Avaran, sneuvelde in 162 v.Chr.
- Jonatan bijgenaamd Affus, "de behoedzame", sneuvelde in 143 v.Chr.
Het Joodse feest Chanoeka herdenkt de herovering van de tempel in Jeruzalem door het leger van Judas in 165 v.Chr.