Marbury v. Madison
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedia
Marbury v. Madison is een baanbrekend arrest uit 1803 waarin het Hooggerechtshof van de Verenigde Staten het principe van de rechterlijke toets vestigde, zijnde zijn bevoegdheid wetten te controleren op hun grondwettigheid en ze desgevallend ongeldig te verklaren. De aanleiding voor de zaak was de betwiste benoeming tot rechter van William Marbury, in de woelige overgangsperiode tussen de regering van president Adams en die van president Jefferson. Met een spitsvondig salomonsoordeel wist het Hooggerechtshof, onder voorzitterschap van John Marshall, beide partijen tevreden te houden, maar vooral zijn eigen toetsingsbevoegdheid veilig te stellen in een arrest dat de geschiedenis is ingegaan als een van de hoekstenen van het staatsrecht in de Verenigde Staten.