Oligonucleotide
chemische stof / Uit Wikipedia, de vrije encyclopedia
Een oligonucleotide is een relatief kort enkelstrengs DNA- of RNA-molecuul dat voor uiteenlopende doeleinden gebruikt wordt in wetenschappelijk onderzoek. Oligonucleotiden worden vaak synthetisch gemaakt en toegepast in onder andere de geneeskunde, genetische screenings, recombinant-DNA-technologie en forensisch onderzoek.
Oligonucleotiden, die doorgaans tussen de 13-25 nucleotiden lang zijn, worden meestal in het laboratorium gesynthetiseerd via vastefasesynthese. Hierbij is het mogelijk de gehele sequentie van de oligo te specificeren. Ze zijn van groot belang bij het maken van genconstructen, het maken van primers voor polymerase-kettingreactie (PCR) en DNA-sequencing. Ze worden verder gebruikt bij moleculair klonen, als probes in fluorescent in situ hybridization en bij DNA-microarrays.
Natuurlijke oligonucleotiden komen gewoonlijk voor als kleine RNA-moleculen (microRNA's), die als functie hebben het reguleren van de genexpressie of het zijn tussenproducten bij de afbraak van grotere nucleïnezuurmoleculen.