Organobismutchemie
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedia
In de strikte betekenis van het woord worden in de organobismutchemie verbindingen bestudeerd waarin een directe binding voorkomt tussen koolstof en bismut. Wordt een iets minder strikte uitleg gebruikt, dan vallen ook organische reacties waarbij bismut een assentiele rol speelt, onder het studiegebied van de organobismutchemie. Bismut is een metaal, zodat de organobismutchemie een subdiscipline is van de organometaalchemie.
Hoewel bismut onder de zware metalen tot de relatief goedkope en vooral minder toxische groep behoort, zijn toepassingen van organobismutverbindingen schaars.[1] Bismut heeft als voornaamste oxidatiegetallen +III en +V, daarmee komt het overeen met de zwaardere leden van groep 15 in het periodiek systeem. De bindingsenergie tussen koolstof en het element wordt lager naarmate het element lager in het periodiek systeem staat: P > As > Sb > Bi.[2] De eerste toepassing van organobismutverbinding in de organische chemie werd in 1934 beschreven door Challenger: de oxidatie van alcoholen door Ph3Bi(OH)2).[3] In de biochemie en de milieuchemie zijn methylbismutverbindingen beschreven, maar de kennis omtrent deze groep verbindingen is klein.[4]