Organoscandiumchemie
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedia
De organoscandiumchemie bestudeert verbindingen waarin een directe binding tussen koolstof en scandium voorkomt. Aangezien scandium een metaal is, is de organoscandiumchemie een deelgebied van de organometaalchemie.[1][2] Organoscandiumchemie is vooral van academisch belang, hoewel een aantal groepen verbindingen ook daarbuiten aangewend worden, bijvoorbeeld als katalysator in polymerisaties. Een veelgebruikte bron voor het scandium is scandiumchloride.
Net als voor de andere elementen uit groep 3 van het periodiek systeem, zoals yttrium (organoyttriumverbindingen), en de lanthaniden, is de voornaamste vorm waarin scandium voorkomt die met oxidatiegetal +III met de elektronenconfiguratie [Ar] 3d14s2). De leden van deze groep hebben een grote ionstraal, voor Sc3+ wordt 88 pm gemeten tegen 67 pm voor Al3+, en onbezette s-, p- en d-orbitalen. Deze eigenschappen resulteren in een gedrag van hard lewiszuur, gecombineerd met de neiging tot hoge coördinatiegetallen (9 tot 12). De koolstof-metaalbinding is daardoor grotendeels ionogeen.