Presbyacusis
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedia
Ouderdomsslechthorendheid of presbyacusis (van het Oudgrieks: πρέσβυς = oud, en ἀκούειν = horen) is het perceptief gehoorverlies dat optreedt als gevolg van toenemende leeftijd aan beide oren tegelijk dat niet door andere oorzaken kan worden verklaard dan door fysiologische veroudering van het hoorzintuig.
Neem het voorbehoud bij medische informatie in acht. Raadpleeg bij gezondheidsklachten een arts. |
Presbyacusis | ||||
---|---|---|---|---|
Coderingen | ||||
ICD-10 | H91.1 | |||
DiseasesDB | 11950 | |||
MedlinePlus | 001045 | |||
eMedicine | ent/224 | |||
MeSH | D011304 | |||
|
Het gehoorverlies wordt gedurende het leven veroorzaakt door kleinere en/of grotere gehoorbeschadigingen door bijvoorbeeld middenoorontsteking, lawaaitrauma of toxische beschadiging. Vanaf ongeveer 30-jarige leeftijd is er al geringe achteruitgang in het hogetonengebied merkbaar. Deze neemt geleidelijk toe en bereikt tussen het 60e en 70e levensjaar een zodanige mate dat van een zekere handicap in het dagelijkse leven gesproken kan worden. Mannen zijn in ernstiger mate aangedaan dan vrouwen; dit kan mede het gevolg zijn van exogene factoren zoals het beroep of lawaaiblootstelling. Mogelijk heeft ook een verhoogd cholesterolgehalte een negatieve invloed op het gehoor.