Fenomenologie van de geest
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedia
De Fenomenologie van de geest (Phänomenologie des Geistes) is een filosofisch boek van G.W.F. Hegel uit 1807. De auteur spreekt tot een lezer die sceptisch staat tegenover de mogelijkheid van ware kennis en wil die leiden tot 'absoluut weten', wat niets anders is dan zelfkennis.
Volgens Werner Marx kan deze lezer getypeerd worden als een 'natuurlijk verstandelijk bewustzijn', dat redding behoeft uit de heersende 'reflectiecultuur'. Dit natuurlijk bewustzijn wordt onderverdeeld in zintuiglijke zekerheid, de waarneming en het verstand.