Assimilatie (taalkunde)
taalkunde / Uit Wikipedia, de vrije encyclopedia
Assimilatie is een fonologisch proces[1] waarbij een klanksegment (in de regel een medeklinker) gedeeltelijk of volledig verbonden wordt met een naburige klank. Dit proces kan men zowel synchroon bekijken (direct, tijdens het spreken) als diachroon (als het definitieve resultaat van een historische ontwikkeling).[2] Het tegengestelde proces van assimilatie wordt dissimilatie genoemd.
Concreet kan assimilatie gedefinieerd worden op basis van enkele distincties: lokale assimilatie tegenover harmonie; progressieve tegenover regressieve assimilatie; en totale assimilatie tegenover partiële assimilatie. Twee ietwat apartere (en meer omstreden) verschijnselen zijn wederkerige assimilatie en sandhi.