Gezipark-protesten
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedia
De Gezipark-protesten zijn een reeks demonstraties tussen 27 mei en 20 augustus 2013. Wat begon als een lokale protestactie tegen bouwplannen in het Gezipark in Istanboel, groeide al snel uit tot een landelijke golf van protesten tegen onder meer het autoritaire beleid van premier Recep Tayyip Erdoğan.[20] In de loop van de maanden waren er bijna 5000 demonstraties verspreid over heel Turkije, met zo’n 3,5 miljoen deelnemers.[21] Sociale media speelden een belangrijke rol in de demonstraties, vooral omdat een groot deel van de Turkse nieuwsmedia de protesten negeerde of bagatelliseerde, vooral in de vroege stadia.
Protesten in Turkije in 2013 | ||
---|---|---|
Plaats | Turkije (in 78 van de 81 provincies), Noord-Cyprus, tientallen steden in de Turkse diaspora | |
Periode | 27 mei 2013 - 20 augustus 2013[1] | |
Aanleiding(en) |
| |
Protesterende partij(en) |
| |
Doel(en) | Behoud van Gezipark
| |
Kenmerken | Demonstraties, Burgerlijke ongehoorzaamheid, Protestmarsen, Sit-ins, Stakingen, Bezetting, Hacktivisme | |
Resultaat | Behoud van Gezipark | |
Doden | 22[8][9][10][11][12] | |
Gewonden | 8000+ | |
Arrestaties | Minstens 4.900[13][14] | |
Deelnemers | 7.548.500 in juni in Istanbul alleen al (officieuze schatting)[15] 3.545.000 (schatting Turkse overheid)[16][17][18][19] |
De overheid reageerde afwijzend en hard. De politie sloeg de demonstraties neer met traangas en waterkanonnen. Er vielen 22 doden en meer dan 8000 gewonden, daarnaast waren er meer dan 3000 arrestaties. Buitensporig gebruik van geweld door de politie en de totale afwezigheid van dialoog door de regering met de demonstranten werd bekritiseerd door andere landen en internationale organisaties.[1][22] Premier Erdoğan zelf omschreef de demonstranten als "plunderaars", wat door hen als geuzennaam werd aangenomen.[23]
Aan de demonstraties namen mensen van verschillende achtergronden en politieke overtuigingen deel.[2] Hun klachten varieerden van de oorspronkelijke lokale milieuproblematiek tot zaken als het autoritarisme van Recep Tayyip Erdoğan,[24] verboden op alcohol, een recente rel over zoenen in het openbaar en de Syrische Burgeroorlog.