Remanentie
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedia
Remanentie is de magnetische fluxdichtheid die achterblijft in gemagnetiseerd materiaal wanneer een extern aangelegd magnetisch veld wordt weggehaald (H = 0, zie afbeelding rechts). Hoe groter de remanentie, hoe sterker de magneet. De term 'remanentie' is afgeleid via 'remanent' van het Latijnse remanens: overschot, rest.
Remanentie wordt ook wel remanent magnetisme of remanente inductie genoemd en heeft als eenheid de tesla. De waarde (BR) kan afgeleid worden uit de hysteresislus (of BH-curve) daar waar de lijn de y-as snijdt.
- Materialen - hardmagnetisch - met hoge remanentie worden gebruikt voor permanente magneten en voor magnetische registratie (diskette's, harde schijven, audio- en videobanden).
- Materialen - zachtmagnetisch - met lage remanentie worden gebruikt als kern in elektromagneten.
De veldsterkte HC (zie afbeelding rechts) is de 'coërcitieve of dwingende veldsterkte die nodig is om een magneet volledig te demagnetiseren (zodat B = 0). Eenvoudig gezegd: hoe hoger de coërciviteit van een magneet, hoe beter een magneet zijn magnetisering behoudt, wanneer hij aan een tegenwerkend magneetveld wordt blootgesteld.