Met de term Sjasoe (Oudegyptisch š3sw:, "te voet voortbewegen" of "schuifelen") werd in geschriften van het oude Egypte een rondtrekkend nomadenvolk aangeduid. Volgens sommige onderzoekers (zoals Donald B. Redford) ging het om stammen van de Israëlieten uit de Hebreeuwse Bijbel.^[1][2][3] Een andere mogelijkheid is dat het de in de Bijbel genoemde Midjanieten betreft. Bij zowel de Sjasoe als de Midjanieten komt de naam van de God Jah/Jahu (Yah/Yahu) voor (Mozes, Ebla).

De oudst bekende melding van Sjasoe staat in Egyptische teksten van farao Amenhotep III (vanaf het Nieuwe Rijk) rond 1400 v.Chr.. Met deze Egyptische aanduiding werd het nomadenvolk bedoeld dat in de Levant in het zuiden aan de Dode Zee opdaagde en daar nog bleef rondtrekken tot in de tijd van het Derde Tussenrijk.

Sjasoe-spionnen door Egyptenaren afgeranseld (wandgravure van de Slag bij Kadesh).

Naamherkomst

De naam dook voor het eerst op in een volkerenlijst die gedateerd wordt op 1380 v.Chr. De volken werden toen vaak geïdentificeerd aan de hand van de godheid die zij aanhingen. In dit geval gaat het om een stam in Transjordanië die op de lijst wordt aangeduid als: "Yhw in het gebied van de Sjasoe".^[4] In deze aanduiding zou Yhw overeenkomen met Yaw of Yahu, de naam waarvoor de vroegere El van de Israëlieten werd ingeruild.

In de aanroeping Hallelujah weerklinkt nog de kreet "Ere zij Yah".^[5] Veel persoonsnamen van leden uit deze stam die eerder el bevatten (zoals Elia, Natanaël), kregen vanaf dan ya als suffix.