Sociale onthouding
maatregel waarbij sociale interactie tussen mensen tot een minimum wordt herleid in een poging de verspreiding van een infectieziekte te stoppen / Uit Wikipedia, de vrije encyclopedia
Sociale onthouding of sociale distantie/distantiëring (afgeleid van het Engelse social distancing), of ook wel sociale terughoudendheid, is het nemen van een reeks maatregelen ten behoeve van infectiebeheersing. Afhankelijk van hoe de ziekte wordt overgedragen worden deze toegepast om de verspreiding van een besmettelijke ziekte te stoppen of te vertragen. Het bewaren van sociale afstand heeft alleen betrekking op fysieke afstand en niet op bijvoorbeeld online samenwerking en contact via sociale media.
Het gaat bij sociale onthouding om het vergroten van de intermenselijke fysieke afstand en het afzien van fysiek contact, zoals zoenen of een hand geven. Het woord sociaal geeft aan dat het niet gaat om de onderlinge afstand tussen mensen binnen een huishouden of de afstand tussen zorgverlener en patiënt, maar de afstand tussen bekenden die samen iets ondernemen, bij elkaar op bezoek gaan, of elkaar tegenkomen, en tussen onbekenden op straat, in het openbaar vervoer, winkels, horeca, evenementen enz. Het betreft dan de situatie dat men niet weet wie besmet is, en daarom ten opzichte van iedereen afstand houdt. Er kunnen uitzonderingen gelden voor mensen binnen hetzelfde huishouden, minderjarigen en bij de uitoefening van contactberoepen. Daarnaast kunnen er ook maatregelen genomen worden in situaties waar het houden van voldoende fysieke afstand niet mogelijk is, zoals het verplicht dragen van een niet-medisch mondkapje (bijvoorbeeld in het openbaar vervoer) en het gebruik van transparante schermen (in bijvoorbeeld winkels en kantoren).