Talentelling
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedia
De talentelling was een onderdeel van de tienjaarlijkse volkstelling die in België werd gehouden vanaf 1846. Bedoeling van de telling was in het meertalige België na te gaan waar en door hoevelen welke taal en/of talen gesproken werden.
Met de invoering van de taalwetgeving in 1932 werden de resultaten van de talentelling ook bepalend om het taalstatuut van de gemeenten te bepalen en desgevallend aan te passen. Zodra dertig procent van de inwoners zich bekende als spreker van een andere taal dan de officieel bepaalde taal van de gemeente, was deze laatste verplicht deze minderheid administratief in haar taal te bedienen. De talentelling zou hierdoor in de praktijk een politiek instrument worden in de heersende taalstrijd.