Terra nullius
latijnse uitdrukking / Uit Wikipedia, de vrije encyclopedia
Terra nullius is een term uit het Romeinse recht die niemandsland of leeg land betekent. Moderne toepassingen van de term stammen uit de 16e- en 17e-eeuwse Europese doctrines die daarmee land beschreven dat niet was geclaimd door een soevereine staat erkend door de Europese machten. Gedurende de achttiende eeuw gaf deze doctrine legaliteit aan het koloniseren van land bewoond door ‘onbeschaafde mensen’ die geen wettelijk systeem van eigendomsrecht kenden. De Zwitserse filosoof en theoreticus van internationaal recht Emmerich de Vattel bouwde voort op de filosofie van John Locke en anderen en stelde voor het concept terra nullius toe te passen op ongecultiveerd land. Omdat de inheemse bevolking van Azië, Oceanië, Amerika en Afrika in de visie van de filosofen het land niet in cultuur had gebracht, konden degenen die het land wél bewerkten aanspraak maken op het wettelijke eigendom.