The Goldwyn Follies
film uit 1938 van George Marshall / Uit Wikipedia, de vrije encyclopedia
The Goldwyn Follies is een musicalfilm uit 1938, geschreven door Ben Hecht, Sid Kuller, Sam Perrin en Arthur Phillips met muziek van George Gershwin, Vernon Duke en Ray Golden en teksten van Ira Gershwin en Sid Kuller.[1] The Goldwyn Follies was de eerste Technicolorfilm geproduceerd door Samuel Goldwyn.
The Goldwyn Follies | ||||
---|---|---|---|---|
Bladmuziek van "Love Is Here to Stay" | ||||
Regie | George Marshall | |||
Producent | Samuel Goldwyn | |||
Scenario | Ben Hecht | |||
Hoofdrollen | Adolphe Menjou The Ritz Brothers Vera Zorina Andrea Leeds Edgar Bergen Kenny Baker | |||
Muziek | George Gershwin Vernon Duke | |||
Montage | Sherman Todd | |||
Cinematografie | Gregg Toland | |||
Distributie | Samuel Goldwyn Productions | |||
Première | 28 januari 1938, Miami | |||
Genre | Musical, revue | |||
Speelduur | 122 minuten | |||
Taal | Engels | |||
Land | Verenigde Staten | |||
Budget | 2 miljoen Amerikaanse dollar | |||
Opbrengst | 700.000 verlies | |||
Overige nominaties | Best Score Best Interior Decoration | |||
(en) IMDb-profiel | ||||
MovieMeter-profiel | ||||
(mul) TMDb-profiel | ||||
(en) AllMovie-profiel | ||||
|
De film, met Adolphe Menjou, Vera Zorina, Edgar Bergen (met zijn buikspreekpop Charlie McCarthy), Andrea Leeds, Kenny Baker, Ella Logan, Helen Jepson, Bobby Clark en de Ritz Brothers, gaat over een filmproducent die een meisje van eenvoudige komaf uitzoekt, zijn "Miss Humanity", om zijn films kritisch te beoordelen vanuit het oogpunt van de gewone mens.[2] Het is een satire op de Hollywoodfilms uit die tijd en heeft een paar uitstekende jazzstandards opgeleverd met choreografieën van George Balanchine.
In de film zitten de laatste musicalliedjes die George Gershwin heeft geschreven voor zijn dood op 11 juli 1937. De wereldpremière van The Goldwyn Follies was op 28 januari 1938 in Miami.[3] De film ging vanaf 23 februari 1938 in roulatie.[1] De film werd genomineerd voor een Oscar voor ‘Best Score’ voor de orkestratie van Edward B. Powell onder de muzikale leiding van Alfred Newman en voor ‘Best Interior Decoration’.