Łuk bloczkowy
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Łuk bloczkowy – łuk, używający systemu bloczków, złożonych z odpowiednio nawiniętego kabla oraz krążków w celu wspomagania napięcia cięciwy.
Łuk bloczkowy jest zazwyczaj dużo bardziej sztywny niż łuk prosty lub walijski. Ta sztywność powoduje, że pocisk wystrzelony z łuku bloczkowego posiada większą energię w porównaniu do innych konstrukcji, lecz uniemożliwia komfortowe naciągnięcie cięciwy za pomocą siły samych ramion. Dlatego w łuku bloczkowym cięciwa jest nawinięta na krążki (bloczki), te są podłączone za pomocą kabli z przeciwległym ramieniem łęczyska. Gdy cięciwa jest naciągana, bloczki obracają się powodując naciągnięcie nawiniętych na nich kabli, które naprężają ramiona powodując zmagazynowanie energii potencjalnej.
Użycie systemu bloczków powoduje, że ten rodzaj łuku posiada charakterystyczną krzywą wykresu siła-naciąg, gdzie przy maksymalnym naciągnięciu cięciwy siła konieczna do jej utrzymania jest najmniejsza.
Łuk bloczkowy jest mało wrażliwy na zmiany temperatury i wilgotności. Charakteryzuje się dobrą celnością, powtarzalnością oraz zasięgiem w porównaniu do innych łuków. Łuk bloczkowy został po raz pierwszy skonstruowany w 1966 roku (konstruktor: Holless Wilbur Allen z Missouri). W 1969 roku przyznano patent USA na konstrukcję tego typu łuków. Łuki bloczkowe stają się coraz bardziej popularne, w wielu krajach zdominowały rynek sprzedawanych łuków.