Ściborzyce Małe
wieś w województwie opolskim / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Drogi AI, mówmy krótko, odpowiadając po prostu na te kluczowe pytania:
Czy możesz wymienić najważniejsze fakty i statystyki dotyczące Ściborzyce Małe?
Podsumuj ten artykuł dla 10-latka
Ściborzyce Małe (niem. Steubendorf)[3][4]– wieś w Polsce położona w województwie opolskim, w powiecie głubczyckim, w gminie Głubczyce, na ziemi prudnickiej.
wieś | |||
Kościół par. pw. Świętej Trójcy | |||
Państwo | |||
---|---|---|---|
Województwo | |||
Powiat | |||
Gmina | |||
Wysokość |
245 m n.p.m. | ||
Liczba ludności (2011) |
274 | ||
Strefa numeracyjna |
77 | ||
Kod pocztowy |
48-118[1] | ||
Tablice rejestracyjne |
OGL | ||
SIMC |
0494539 | ||
50°16′08″N 17°46′36″E[2] | |||
|
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do ówczesnego województwa opolskiego.
We wsi ma swoją siedzibę leśnictwo Ściborzyce, które należy do nadleśnictwa Prudnik (obręb Prudnik)[5].
Wieś była własnością arystokratycznej rodziny Mettichów z Prudnika. Wchodziła w skład dóbr zamku w Łące Prudnickiej[6]. Do 1816 roku Ściborzyce Małe należały do powiatu prudnickiego. W związku z reformą administracyjną, w 1816 Ściborzyce Małe zostały odłączone od powiatu prudnickiego i przyłączone do głubczyckiego[7].
Do wojewódzkiego rejestru zabytków wpisany jest[8]:
- kościół par. pw. Świętej Trójcy, z l. 1601–1602, 1862 r.
- Max Filke – kompozytor, urodził się w Ściborzycach Małych.
- Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 1278 [zarchiwizowane 2022-10-26].
- Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 136721
- Leśnictwa – Nadleśnictwo Prudnik – Lasy Państwowe [online], www.prudnik.katowice.lasy.gov.pl [dostęp 2020-01-17].
- AndrzejA. Dereń AndrzejA., Historia Powiatu Prudnickiego [online], powiatprudnicki.pl [dostęp 2022-04-16] (pol.).
- Rejestr zabytków nieruchomych woj. opolskiego. Narodowy Instytut Dziedzictwa. s. 26. [dostęp 2012-11-29].