10 cm haubica vz. 14/19 Škoda
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
100 mm haubica wz 14/19 – czechosłowacka haubica kalibru 100 mm produkowana w zakładach Škoda, będąca ulepszeniem wcześniejszej haubicy 100 mm M.14 produkowanej od 1914 dla armii austro-węgierskiej. W latach 1928-1939 była także produkowana na licencji w Polsce.
Dane podstawowe | |||
Państwo | |||
---|---|---|---|
Rodzaj | |||
Dane taktyczno-techniczne | |||
Kaliber |
100 mm | ||
Długość lufy |
2400 mm | ||
Donośność |
9 970 m | ||
Prędkość pocz. pocisku |
395 m/s | ||
Długość |
5,48 m | ||
Szerokość |
1,85 m | ||
Wysokość |
1,72 m | ||
Masa |
1501 kg (w położeniu bojowym) | ||
Kąt ostrzału |
od –7,5° do +48° (w pionie) | ||
Jednostka ognia |
Amunicja: pociski odłamkowo-burzące pięciu wzorów, masa pocisku do 16 kg | ||
Szybkostrzelność |
8 strz./min | ||
Obsługa |
7 osób | ||
|
Po uzyskaniu niepodległości przez Czechosłowację po zakończeniu I wojny światowej rozpoczęto ponownie produkcję tej broni w unowocześnionej wersji, zmodernizowano nieco konstrukcję i przedłużono lufę do 24 kalibrów (2,4 m), co znacznie poprawiło maksymalny zasięg haubicy.
Broń ta była eksportowana do wielu krajów, między innymi do Polski (100 mm haubica wz. 1914/19) i Jugosławii (M.1914/19).
W momencie rozpoczęcia II wojny światowej obie wersje haubic były używane przez wojska włoskie na wszystkich frontach walki – od frontu wschodniego w Związku Radzieckim do Afryki Północnej. Po kapitulacji Włoch haubice te zostały przejęte przez wojska niemieckie, gdzie otrzymały oznaczenie 10-cm leFH 315(i) (lekka haubica polowa, numer 315, włoska).
Wojska niemieckie używały także haubic tego typu przejętych z armii innych podbitych państw: Austrii – 10-cm leFH 14 (ö); Czechosłowacji – 10-cm leFH 14/19(t); Grecji – 10-cm leFH 318(g); Polski – 10-cm leFH 14/19(p); oraz Jugosławii – 10-cm leFH 316(j). Część haubic została sprzedana przez Niemcy do Włoch i używana jako obice da 100/22 (Włochy używały już wcześniejszy model 100/17 Mod.14).