Adam Michnik
polski dziennikarz i publicysta / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Drogi AI, mówmy krótko, odpowiadając po prostu na te kluczowe pytania:
Czy możesz wymienić najważniejsze fakty i statystyki dotyczące Adam Michnik?
Podsumuj ten artykuł dla 10-latka
Adam Michnik (ur. 17 października 1946 w Warszawie[1]) – polski publicysta, eseista, pisarz, historyk i działacz polityczny. W latach 1968–1989 dysydent i jeden z głównych działaczy opozycji demokratycznej w PRL[2]. Od 1989 redaktor naczelny „Gazety Wyborczej”. Kawaler Orderu Orła Białego.
Adam Michnik (2018) | |||
Data i miejsce urodzenia |
17 października 1946 | ||
---|---|---|---|
Zawód, zajęcie |
historyk, dziennikarz, publicysta | ||
Alma Mater | |||
Stanowisko |
poseł na Sejm kontraktowy (1989–1991), redaktor naczelny „Gazety Wyborczej” (od 1989) | ||
Partia | |||
Rodzice | |||
Odznaczenia | |||
| |||
|
W czasie studiów należał do kręgu „komandosów”, grupy kontestującej realia polityczne PRL. Od 1965 objęty zakazem druku. Jego relegowanie z Uniwersytetu Warszawskiego przyczyniło się w 1968 do zajścia wydarzeń marcowych. W latach 70. był działaczem Komitetu Obrony Robotników, a od 1980 działaczem NSZZ „Solidarność”, więzionym i represjonowanym jako więzień polityczny. W 1978 był sygnatariuszem deklaracji założycielskiej, a następnie wykładowcą Towarzystwa Kursów Naukowych. W czasie stanu wojennego został internowany i oskarżony o próbę obalenia ustroju socjalistycznego. W 1989 wziął udział w obradach Okrągłego Stołu po stronie solidarnościowej. Od 1989 do 1991 sprawował mandat posła na Sejm X kadencji.
Po Okrągłym Stole Lech Wałęsa powierzył mu misję zorganizowania dużej, ogólnopolskiej gazety codziennej, mającej być organem Komitetu Obywatelskiego przed zbliżającymi się pierwszymi częściowo wolnymi wyborami parlamentarnymi. Gazeta ta, utworzona w ramach uzgodnień okrągłostołowych, została nazwana „Gazetą Wyborczą” i początkowo posługiwała się znaczkiem „Solidarności”. Po zorganizowaniu pisma Adam Michnik został przez Lecha Wałęsę mianowany redaktorem naczelnym.
W 2002 na łamach „Gazety Wyborczej” upublicznił fakt złożenia mu propozycji korupcyjnej przez Lwa Rywina, co doprowadziło do wybuchu tzw. afery Rywina. Publikował na łamach prasy europejskiej i amerykańskiej. Jako autor, współautor lub redaktor opublikował kilkadziesiąt książek, w tym szeroko komentowaną pracę Kościół, lewica, dialog (1977). Znalazł się na liście „50 Bohaterów wolności prasy” Międzynarodowego Instytutu Prasy(inne języki) oraz na liście „dwudziestu najbardziej wpływowych dziennikarzy świata” „Financial Times” (2006).