Aerofony
typ instrumentów muzycznych / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Drogi AI, mówmy krótko, odpowiadając po prostu na te kluczowe pytania:
Czy możesz wymienić najważniejsze fakty i statystyki dotyczące Aerofon?
Podsumuj ten artykuł dla 10-latka
Aerofony – grupa instrumentów muzycznych w systematyce instrumentologicznej Curta Sachsa, w których wibratorem (źródłem dźwięku) jest drgający słup powietrza, zamknięty w przestrzeni rezonansowej, pobudzony do wibracji za pomocą zadęcia. W przypadku aerofonów wolnych źródłem dźwięku jest powietrze znajdujące się na zewnątrz instrumentu. Część instrumentu zamykająca słup powietrza nazywana jest piszczałką i od jej długości zależy wysokość dźwięku. Barwa dźwięku zależy od materiału, z którego wykonano piszczałkę, jej kształtu i menzury[1].
Wysokość dźwięku zmieniana jest poprzez:
- zamykanie lub otwieranie otworów bocznych,
- zmianę długości piszczałki suwakiem lub wentylami,
- zmianę ciśnienia powietrza (tzw. przedęcia).
Ze względu na sposób zadęcia aerofony dzielą się na:
- aerofony wargowe (fletowe) – np. piszczałka;
- aerofony stroikowe – ze stroikiem;
- organicznostroikowe;
Aerofony wolne (takie jak czurynga, wirujący bąk dziecięcy, bicz, szabla) poprzez szybki ruch powodują zmiany ciśnienia otaczającego powietrza i w efekcie drgania akustyczne.
W praktycznym, potocznym podziale instrumentów muzycznych aerofony nazywane są instrumentami dętymi i wyróżnia się pośród nich trzy grupy: