Akumulacja rzeczna
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Akumulacja rzeczna – proces gromadzenia osadów na dnie rzeki przez jej nurt. Materiały akumulowane w ten sposób określane są mianem aluwiów. Akumulacja rzeczna odbywa się w obrębie koryta, prowadząc do powstania osadów facji korytowej albo w skrócie osadów korytowych, oraz poza korytem, w obrębie dna doliny, w wyniku czego gromadzą się osady facji pozakorytowej.
Ten artykuł od 2012-06 wymaga zweryfikowania podanych informacji. |
Rodzaj przenoszonego przez rzekę materiału zależy od podłoża geologicznego, po którym płynie, jak również od prędkości nurtu. Na terenach górzystych, gdzie nurt jest prędki i dominuje erozja denna rzeki, przenoszone są przede wszystkim większe okruchy, a na dnie tworzą się otoczaki. Natomiast na terenach równinnych, gdzie nurt spowalnia i dominuje erozja boczna rzeki, przenoszone są głównie piaski i iły.
Istnieją trzy sposoby przenoszenia przez rzekę osadów: ciężkie okruchy i otoczaki są wleczone po dnie (trakcja), mniejsze cząstki natomiast są albo niesione przez nurt w postaci zawiesiny (suspensja), albo odrywane od dna i przenoszone skokowo na mniejsze odległości (saltacja).
W wyniku tego procesu na dnie rzeki tworzone są różnego typu struktury, w zależności od akumulowanego materiału. W sytuacji, gdy po intensywnych opadach wody rzeki opadają, a nurt spowalnia, na dnie można znaleźć bruk rzeczny w postaci większych okruchów (przeważnie bliżej brzegu rzeki, gdzie nurt jest wolniejszy). Jeżeli nurt rzeki jest wolny i waha się między 1 a 3 m/s, wówczas na dnie tworzą się charakterystyczne ripplemarki, czyli struktury zbudowane z piasku oraz większych cząsteczek układające się kaskadowo pod pewnym kątem do dna. W miejscu, gdzie nurt rzeki jest najwolniejszy, najczęściej przy ujściu rzeki do morza, osadzają się najdrobniejsze cząstki, najczęściej iły, przyczyniając się w ten sposób do tworzenia żyznych gleb, mad.
Osady korytowe
- łachy środkowe
- łachy boczne – występują w korytach o pojedynczym nurcie, mają dwie części: dolną, znajdującą się stale pod wodą i górną, zalewaną tylko podczas wysokich stanów. Dla obu części są typowe ripplemarki;
- łachy ukośne
- łachy meandrowe
- łachy podłużne – (roztokowe, gruby materiał) o soczewkowatym zarysie wydłużone zgodnie z kierunkiem koryta, osiągają nawet do 200 m długości. Zbudowane są z pakietów żwirowych o grubości do 1,5 m.
- łachy poprzeczne – (roztokowe, drobniejszy materiał) tworzą się przy piaszczystym dnie w formach asymetrycznych, rozrastających się w kierunku płynięcia. Głównym elementem ich struktury są stromo nachylone (20-30°) zestawy lamin.
- osady fliszowe – antropogeniczne, krystaliczne, polodowcowe.
Osady pozakorytowe
- cienie – powstają w wyniku zatrzymania materiału na przeszkodach, np. drzewach, gdy stan wody ulega podniesieniu[1].
- wały brzegowe – podłużne, lekko wypukłe, o szerokość od kilku do kilkudziesięciu metrów i wysokość od 1 do 2 metrów. Głównie zbudowane z piasków brzegowych. Mogą powstać w wyniku połączenia cieni.
- krewasy – powstają na skutek rozmycia pewnych odcinków wałów brzegowych. Są to długie rynnowate zagłębienia erozyjne.
- stożki krewasowe (glify) – piaszczyste stożki, deponowane przez wody przerywające wał brzegowy.
- stożki napływowe – tworzą się u wylotu dolin na ich przedłużeniu, nasada stożka zajmuje najwyższe położenie, poniżej powierzchnia stożka opada we wszystkich kierunkach, zwykle pod kątem 1 do 5°. Długość od kilku dziesięciu metrów do kilku kilometrów. Zbudowane są z grubego materiału: piasków, żwirów, otoczaków, głazów i bloków długości kilku metrów. Występują w rowach zapadliskowych i rowach tektonicznych.
- pedyment – połączenie stożków, jednostajnie nachylonych. Powstają w zagłębieniach tektonicznych.
- boil – w efekcie wynoszenia materiału przez sufozję(proces polega na rozmywaniu i przenoszeniu cząstek mineralnych, spłukiwaniu poniżej poziomu) materiału tworzą się stożki – woda z zawiesiną.
- mady – zbudowane z facji pyłowej i iłowej, z domieszką detrytusu roślinnego (fragmenty roślinności przenoszonej przez wezbrane wody)
- Rzeki to płynące drogi. [dostęp 2009-10-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-03-10)].
- Piotr Migoń: Geomorfologia. Warszawa: PWN, 2006.brak strony w książce.