Aleksandr Łurija
rosyjski psycholog, twórca neuropsychologii / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Aleksandr Romanowicz Łurija (ros. Александр Романович Лурия, ur. 16 lipca 1902 w Kazaniu, zm. 14 sierpnia 1977 w Moskwie) – rosyjski psycholog, twórca neuropsychologii.
Na Uniwersytet Kazański wstąpił w wieku 16 lat, ukończył go trzy lata później. Założyciel Kazańskiego Stowarzyszenia Psychoanalitycznego. Prowadził korespondencję z Zygmuntem Freudem. W 1923 przeniósł się na Uniwersytet Moskiewski. W 1924 roku spotkał Lwa Siemionowicza Wygotskiego, który miał na niego duży wpływ. Wraz z Aleksiejem Nikołajewiczem Leontiewem utworzyli we trzech nowy typ psychologii, który opierał się na analizie ludzkich procesów psychicznych ze szczególnym uwzględnieniem języka. Ten rodzaj podejścia został nazwany kulturalnym, historycznym lub instrumentalnym.
Autor książek O pamięci, która nie miała granic, Świat utracony, świat odzyskany, czyli historia pewnego zranienia.
W 1974 roku UMCS przyznał mu tytuł doktora honoris causa[1].