Ampułomiot
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Ampułomiot (ros. ампуломёт; miotacz ampuł) – rodzaj moździerza miotającego „ampuły”, to jest szklane pociski wypełnione mieszaniną zapalającą, używany przez Armię Czerwoną w charakterze broni przeciwpancernej w latach 1941–1942[2].
Szybkie fakty Państwo, Rodzaj ...
Zdobyczny ampułomiot testowany przez fińskich żołnierzy w 1942 roku | |||
Dane podstawowe | |||
Państwo | |||
---|---|---|---|
Rodzaj | |||
Historia | |||
Produkcja seryjna |
1941–1942[2] | ||
Dane taktyczno-techniczne | |||
Kaliber |
127 mm[1] | ||
Długość lufy |
1020 mm[1] | ||
Donośność |
250 m[1] | ||
Prędkość pocz. pocisku |
50 m/s[1] | ||
Masa |
26 kg[1] | ||
Kąt ostrzału |
360°[1] | ||
Wysokość linii ognia |
0–12°[1] | ||
Szybkostrzelność |
8 strz./min[1] | ||
|
Zamknij
Ampułomiot był prowizoryczną, stworzoną naprędce bronią, która mogła być produkowana przy użyciu nieskomplikowanych technologii i narzędzi, co było kluczowe wobec szybko postępującego ataku niemieckiego na ZSRR w 1941 roku[1].