Andreas Wellinger
niemiecki skoczek narciarski / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Drogi AI, mówmy krótko, odpowiadając po prostu na te kluczowe pytania:
Czy możesz wymienić najważniejsze fakty i statystyki dotyczące Andreas Wellinger?
Podsumuj ten artykuł dla 10-latka
Andreas Wellinger (ur. 28 sierpnia 1995 w Traunstein[3]) – niemiecki skoczek narciarski, reprezentant klubu SC Ruhpolding, członek kadry narodowej. Dwukrotny mistrz olimpijski: indywidualny na normalnej skoczni z 2018 i drużynowy z 2014, a także srebrny medalista indywidualnie na skoczni dużej i w drużynie z 2018. Mistrz świata w drużynie mieszanej z 2017 i 2023, indywidualny srebrny medalista ze skoczni normalnej i dużej z 2017 oraz normalnej z 2023. Indywidualny srebrny medalista mistrzostw świata w lotach narciarskich z 2024, drużynowy srebrny medalista z 2016 i 2022 oraz brązowy z 2024. Zwycięzca Letniego Grand Prix 2013 i drugi zawodnik z 2016. Drużynowy złoty medalista Zimowych Igrzysk Olimpijskich Młodzieży 2012. Indywidualny wicemistrz świata juniorów z 2015, drużynowy srebrny medalista z 2015 oraz brązowy z 2013. Medalista mistrzostw kraju.
Data i miejsce urodzenia | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Klub | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Wzrost |
182 cm[1] | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Debiut w PŚ |
24 listopada 2012 w Lillehammer (5. miejsce) | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Pierwsze punkty w PŚ |
24 listopada 2012 w Lillehammer (5. miejsce) | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Pierwsze podium w PŚ |
9 grudnia 2012 w Krasnej Polanie (3. miejsce) | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Pierwsze zwycięstwo w PŚ |
16 stycznia 2014 w Wiśle | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Rekord życiowy |
245,0 m na Vikersundbakken w Vikersund (18 marca 2017)[2] | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Dorobek medalowy | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Inne nagrody | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
Lata 2010–2012
Początkowo uprawiał kombinację norweską. We wrześniu i październiku 2010 wystartował w zawodach Alpen Cup. Zajmował w nich miejsca w czwartej i piątej dziesiątce[4].
W zawodach międzynarodowych w skokach narciarskich zadebiutował 16 lipca 2011 roku, startując w konkursie FIS Cup w austriackim Villach. Dzień później zdobył pierwsze punkty, zajmując 23. miejsce. Wziął udział w Zimowych Igrzyskach Olimpijskich Młodzieży 2012, w których zajął 4. miejsce indywidualnie, a także zdobył złoty medal w drużynie. W tym samym sezonie zadebiutował w zawodach Pucharu Kontynentalnego, w których pierwsze punkty zdobył 19 lutego 2012 w Oslo po zajęciu 21. miejsca[5].
Sezon 2012/2013
W 2012 wystartował w sześciu konkursach Letniego Pucharu Kontynentalnego. W pięciu z nich znalazł się w czołowej dziesiątce, z czego w trzech stanął na podium, a 8 września w Lillehammer odniósł zwycięstwo. Wystąpił również w Letnim Grand Prix. Najwyższe w sezonie, 26. miejsce zajął w Hakubie 26 sierpnia 2012[6]. Na Mistrzostwach Niemiec 2012 zdobył złoty medal w konkursie drużynowym, w którym reprezentował Bawarię[7].
Został powołany przez trenera Wernera Schustera na inaugurujące Puchar Świata zawody w Lillehammer[8]. W swoim debiucie w Pucharze Świata ukończył zawody na 5. miejscu, po pierwszej serii zajmując pozycję lidera[9]. 9 grudnia na próbie przedolimpijskiej w Krasnej Polanie po raz pierwszy w karierze stanął na podium indywidualnych zawodów najwyższej rangi, zajmując 3. miejsce ze stratą 9,7 pkt do zwycięzcy – Andreasa Koflera[10]. Tydzień później w szwajcarskim Engelbergu po raz kolejny stanął na podium, zajmując drugie miejsce. Poza tym jeszcze kilkukrotnie zajmował miejsca w najlepszej dziesiątce[6]. 61. Turniej Czterech Skoczni ukończył na 9. miejscu w klasyfikacji generalnej[11].
Wystąpił na Mistrzostwach Świata Juniorów w Narciarstwie Klasycznym 2013 w Libercu. Indywidualnie zajął 5. miejsce[6], a w zawodach drużynowych zdobył brązowy medal[12]. Po powrocie do startów w Pucharze Świata, w zawodach rozgrywanych w lutym i marcu, uzyskiwał gorsze rezultaty; najlepszym wynikiem Wellingera z tego okresu było 19. miejsce z Planicy[6]. Znalazł się w składzie reprezentacji Niemiec na Mistrzostwa Świata w Narciarstwie Klasycznym 2013 w Val di Fiemme, ostatecznie jednak nie wystąpił w nich w żadnym z konkursów[13][6]. W klasyfikacji generalnej Pucharu Świata w skokach narciarskich 2012/2013 znalazł się na 20. pozycji z 393 punktami[11].
Sezon 2013/2014
28 lipca 2013 zajął drugie miejsce w konkursie w Hinterzarten, rozpoczynającym Letnie Grand Prix 2013. W kolejnych, rozgrywanych w sierpniu, zawodach indywidualnych odniósł dwa zwycięstwa w Wiśle i Courchevel oraz zajął trzecie miejsce w Einsiedeln. Stawał na podium również w zawodach drużynowych[14]. W tym momencie był zdecydowanym liderem klasyfikacji generalnej, z ponad stoma punktami przewagi nad drugim Kamilem Stochem[15]. W sześciu kolejnych zawodach LGP, rozgrywanych w Azji nie brał udziału[16]. W zamykającym sezon letni konkursie w Klingenthal Wellinger odniósł kolejne zwycięstwo[14] i mimo występu w mniej niż połowie konkursów wygrał cały cykl, wyprzedzając o 21 punktów Jerneja Damjana[17].
Starty w sezonie 2013/2014 Pucharu Świata rozpoczął dwukrotnym zajęciem drugiego miejsca w zawodach w Klingenthal – w konkursie mieszanym oraz indywidualnie. Po kilku słabszych wynikach po raz drugi na podium stanął 22 grudnia w Engelbergu, również zajmując drugą pozycję[14]. 16 stycznia 2014 w Wiśle odniósł pierwsze w karierze indywidualne zwycięstwo w konkursie Pucharu Świata. W lutym w Willingen dwukrotnie zajął miejsce w pierwszej dziesiątce. Został zgłoszony do występu w zawodach skoków narciarskich na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2014 w Soczi. 9 lutego zajął 6. pozycję w konkursie na skoczni normalnej, a 6 dni później był 45. na skoczni dużej[14]. 17 lutego zdobył złoty medal olimpijski w konkursie drużynowym, w którym reprezentował Niemcy wraz z Andreasem Wankiem, Marinusem Krausem i Severinem Freundem. Oddał w nim skoki na odległość 133 oraz 134,5 m[18].
Podobnie jak rok wcześniej, pod koniec sezonu 2013/14 Wellinger osiągał gorsze rezultaty. W ośmiu ostatnich konkursach indywidualnych czterokrotnie zajmował miejsca poza czołową trzydziestką. Najwyżej znalazł się na 11. miejscu, 4 marca w Kuopio[14]. 601 punktów uzyskanych w trakcie całego sezonu pozwoliło mu zająć w klasyfikacji generalnej Pucharu Świata 9. pozycję[11].
Sezon 2014/2015
W Letnim Grand Prix 2014 wystąpił w czterech konkursach, najwyższą, trzecią, pozycję zajmując 26 lipca w Wiśle[19]. Na Mistrzostwach Niemiec 2014 zdobył złoty medal w konkursie drużynowym[20].
Podczas inaugurujących sezon 2014/2015 Pucharu Świata konkursów w Klingenthal zajął 3. miejsce indywidualnie, a wraz z kolegami z reprezentacji wywalczył zwycięstwo w konkursie drużynowym[19]. Podczas drugiego weekendu w zawodach Pucharu Świata na Rukatunturi w Finlandii miał poważny upadek. W rozgrywanych przy silnym wietrze zawodach stracił równowagę w początkowej fazie lotu i spadł ze sporej wysokości na zeskok. Nie stracił przytomności, ale skocznię opuścił na noszach[21]. Zdaniem trenera reprezentacji Niemiec Wernera Schustera upadek Wellingera wynikał ze zbyt szybkiego odbicia się z progu połączonego z trudnymi warunkami na skoczni[22]. Późniejsze badania wykazały, że konieczna będzie operacja barku, którą przeprowadzono w specjalistycznej klinice w Innsbrucku[23].
W lutym 2015 Wellinger powrócił do startów. W swoich pierwszych startach po kontuzji zdobył srebrne medale w zawodach indywidualnych, a następnie drużynowych na Mistrzostwach Świata Juniorów 2015. Został powołany na Mistrzostwa Świata w Narciarstwie Klasycznym 2015. W konkursie indywidualnym na skoczni normalnej zajął 11. miejsce, a w pozostałych nie wystąpił z powodu problemów zdrowotnych niezwiązanych z poprzednią kontuzją[19][24]. Wystartował natomiast w marcowych konkursach Pucharu Świata, zajmując miejsca w drugiej i trzeciej dziesiątce[19]. W klasyfikacji generalnej sezonu 2014/2015 Wellinger zajął w cyklu 35. pozycję ze 137 punktami[11].
Sezon 2015/2016
Wystąpił w pięciu konkursach indywidualnych Letniego Grand Prix 2015. Zajmował w nich pozycje w pierwszej i drugiej dziesiątce, najwyższą – 4. – we wrześniu w Hinzenbach. Dwukrotnie stawał na podium w konkursach drużynowych[25]. Na Mistrzostwach Niemiec 2015 zdobył srebrny medal indywidualnie i złoty w drużynie[26][27].
Sezon 2015/2016 Pucharu Świata rozpoczął od zwycięstwa w konkursie drużynowym oraz 6. pozycji w zawodach indywidualnych w Klingenthal. W kolejnych zawodach cyklu rozgrywanych w grudniu i styczniu zajmował naprzemiennie miejsca w pierwszej i drugiej dziesiątce. Najwyżej sklasyfikowany indywidualnie został 10 stycznia 2016 w Willingen, zajmując 5. miejsce, zaś dzień wcześniej odniósł drugie zwycięstwo w konkursie drużynowym. W połowie stycznia wystąpił na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2016, zajmując 14. miejsce indywidualnie, a także zdobywając, wraz z Stephanem Leyhe, Richardem Freitagiem i Severinem Freundem, srebrny medal w zawodach drużynowych[25].
W konkursach rozgrywanych w lutym i marcu notował gorsze wyniki niż w poprzednich miesiącach. Tylko raz ukończył konkurs indywidualny w pierwszej dziesiątce (28 lutego w Ałmaty), natomiast kilkukrotnie zajmował miejsca poza trzydziestką. Nie wystąpił w kończących Puchar Świata konkursach w Planicy[25]. W całym cyklu zajął 17. pozycję z 408 punktami[11].
Sezon 2016/2017
Trzykrotnie stawał na podium zawodów indywidualnych Letniego Grand Prix 2016, zwyciężając w Hinterzarten oraz zajmując 3. miejsce w Wiśle i Hakubie. W trzech innych konkursach również zajmował miejsca w pierwszej dziesiątce[28]. 351 punktów pozwoliło Wellingerowi zająć drugie miejsce w klasyfikacji generalnej cyklu, ze stratą 229 punktów do Macieja Kota[17]. Podobnie jak rok wcześniej, na Mistrzostwach Niemiec 2016 zdobył srebro w zawodach indywidualnych i złoto w drużynie[29][30].
Sezon 2016/2017 Pucharu Świata rozpoczął 22. miejscem w Ruce. W grudniowych zawodach indywidualnie najwyżej sklasyfikowany był na 10. pozycji w Lillehammer, do połowy stycznia zawody kończył najczęściej w drugiej i trzeciej dziesiątce. Począwszy od konkursu w Wiśle 14 stycznia 2017, gdzie był trzeci, Wellinger zaczął regularnie zajmować miejsca w ścisłej czołówce. W kolejnym tygodniu w Zakopanem zwyciężył w zawodach drużynowych i był drugi indywidualnie. 29 stycznia w Willingen odniósł drugie w karierze zwycięstwo w konkursie indywidualnym Pucharu Świata. W sześciu lutowych konkursach rozgrywanych w Oberstdorfie, Sapporo i Pjongczangu był czterokrotnie drugi, raz trzeci i raz czwarty[28].
Na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2017 zdobył srebrne medale w zawodach indywidualnych zarówno na skoczni normalnej, jak i na dużej, w obu przypadkach przegrywając jedynie ze Stefanem Kraftem. W konkursie drużyn mieszanych wywalczył, wraz z Cariną Vogt, Markusem Eisenbichlerem i Svenją Würth, złoty medal, zaś drużynowy konkurs mężczyzn ukończył na 4. pozycji. Również w konkursach Raw Air 2017 stawał na podium, indywidualnie zajmując 2. miejsce w Oslo i 3. w Trondheim[28]. Przed ostatnią serią w Vikersund prowadził w konkursie i całym turnieju, ale po bardzo krótkim skoku zakończył zawody na 18., a Raw Air na 3. pozycji[31]. Podczas kończącego sezon weekendu w Planicy zajmował drugie miejsca[28]. W klasyfikacji generalnej Pucharu Świata zajął 4. pozycję z dorobkiem 1161 punktów, zaś Puchar Świata w lotach narciarskich 2016/2017 ukończył na 2. miejscu z 333 punktami[11].
Sezon 2017/2018
W Letnim Grand Prix 2017 wystartował w trzech konkursach, raz stając na podium – zajął 2. miejsce w Klingenthal[32]. Na Mistrzostwach Niemiec 2017 zdobył złoty medal w konkursie indywidualnym[33].
W pierwszych konkursach Pucharu Świata 2017/2018 regularnie zajmował miejsca w najlepszej dziesiątce. 26 listopada 2017 w Ruce zajął 3. pozycję, 3 grudnia w Niżnym Tagile był 1., tym samym odnosząc trzecie w karierze zwycięstwo w tym cyklu, a 10 grudnia w Titisee Neustadt zajął 2. miejsce. Dwa austriackie konkursy 66. Turnieju Czterech Skoczni ukończył na 3. pozycji[32], a w klasyfikacji generalnej całego turnieju znalazł się na 2. miejscu[11]. Wystąpił na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2018, zajmując 7. miejsce indywidualnie i 4. w drużynie. 28 stycznia 2018 był 2. w konkursie Pucharu Świata w Zakopanem[32].
Wystartował na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2018. Indywidualnie zdobył złoty medal w konkursie na skoczni normalnej, w którym awansował z 5. pozycji w drugiej serii, a także srebrny na skoczni dużej, gdzie przegrał jedynie z Kamilem Stochem. W zawodach drużynowych, startując wraz z Karlem Geigerem, Stephanem Leyhe i Richardem Freitagiem, również zdobył srebrny medal. W zawodach Pucharu Świata rozgrywanych po igrzyskach uzyskiwał gorsze wyniki niż we wcześniejszych miesiącach, indywidualnie tylko raz zajmując pozycję w najlepszej dziesiątce[32]. W klasyfikacji generalnej cyklu na koniec sezonu znalazł się na 6. miejscu z 828 punktami[11].
Sezon 2018/2019
Na rozgrywanych w lipcu 2018 mistrzostwach Niemiec zdobył srebrny medal w konkursie drużynowym[34]. W czterech występach w Letnim Grand Prix 2018 najwyżej klasyfikowany był na 22. miejscu[35].
25 listopada 2018 zajął 2. pozycję w konkursie Pucharu Świata w Ruce, a dzień wcześniej był 9. Mimo regularnych startów poza tymi zawodami w sezonie 2018/2019 Pucharu Świata nie zajął żadnych miejsc w najlepszej dziesiątce, najwyżej klasyfikowanym będąc, dwukrotnie, na 11. miejscu[35]. W klasyfikacji generalnej cykl zakończył na 18. pozycji z 371 punktami[11]. Na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2019 wystąpił jedynie w konkursie indywidualnym na skoczni dużej, w którym zajął 32. miejsce[35].
Lata 2019–2021
W czerwcu 2019 podczas treningu doznał zerwania więzadła krzyżowego przedniego w prawym kolanie[36]. W wyniku tej kontuzji w sezonie 2019/2020 nie wystartował w żadnych zawodach[37]. Wczesną wiosną 2020 podczas urlopu w Australii złamał lewy obojczyk[38]. Pierwszy trening na skoczni po kontuzji odbył w połowie maja 2020[39]. W październiku 2020, reprezentując drugi zespół bawarski, zdobył srebrny medal w zawodach drużynowych mistrzostw Niemiec[40].
Do startów w międzynarodowych zawodach powrócił w zimowej części sezonu 2020/2021. W listopadzie i grudniu 2020 startował w Pucharze Świata. W żadnym występie nie zdobył punktów, a najwyżej sklasyfikowany był na 32. miejscu w Engelbergu. Po niemieckich konkursach 69. Turnieju Czterech Skoczni został wycofany ze startów w cyklu. W styczniu 2021 wystąpił w Pucharze Kontynentalnym w Innsbrucku, gdzie również nie zdobył punktów, a następnie w FIS Cupie w Szczyrku, gdzie zajął 28. i 45. miejsce[41]. Ze względu na słabą formę Wellingera, w lutym 2021 trener reprezentacji Niemiec Stefan Horngacher podjął decyzję o zakończeniu przez zawodnika startów w sezonie 2020/2021[42].
Sezon 2021/2022
Wystąpił w pięciu konkursach Letniego Grand Prix 2021. Najwyżej sklasyfikowany w tym cyklu był na 5. miejscu, we wrześniowych zawodach w Hinzenbach[43]. Na Mistrzostwach Niemiec 2021 zdobył srebrny medal w konkursie drużynowym[44].
Podczas zimowej części sezonu 2021/2022 regularnie startował w Pucharze Świata. Najczęściej zajmował w nim pozycje w drugiej i trzeciej dziesiątce. Indywidualnie najwyżej sklasyfikowany był na 6. miejscu, w grudniowych zawodach w Klingenthal[43]. Nie znalazł się w składzie reprezentacji Niemiec na Zimowe Igrzyska Olimpijskie 2022 z powodu pozytywnego wyniku testu na obecność wirusa SARS-CoV-2[45]. Wystąpił natomiast na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2022, na których indywidualnie zajął 14. lokatę, a w drużynie wraz z Severinem Freundem, Markusem Eisenbichlerem i Karlem Geigerem zdobył srebrny medal[43]. Sezon 2021/2022 Pucharu Świata ukończył na 29. pozycji w klasyfikacji generalnej z 219 punktami[11]. Po jego zakończeniu przeszedł zabieg pękniętej łąkotki[46].
Sezon 2022/2023
W ramach Letniego Grand Prix 2022 trzykrotnie kończył zawody w pierwszej dziesiątce, a najwyżej klasyfikowany był na 4. pozycji[47]. Na Mistrzostwach Niemiec 2022 zdobył złoty medal zarówno indywidualnie[48], jak i w drużynie[49].
W sezonie 2022/2023 Pucharu Świata regularnie zdobywał punkty, zajmując głównie miejsca w pierwszej i drugiej dziesiątce. W listopadowych zawodach cyklu najwyżej klasyfikowany był na 7. miejscu (w Ruce), w grudniowych – na 6. (w Engelbergu i Oberstdorfie), a w styczniowych – na 4. (w Bad Mitterndorf)[47]. 11 lutego 2023 w Lake Placid odniósł pierwsze po ponad pięcioletniej przerwie zwycięstwo w zawodach indywidualnych Pucharu Świata[50]. Dzień później zajął na tej samej skoczni 2. lokatę, a 18 lutego w Râșnovie po raz kolejny zwyciężył[47].
W kolejnych tygodniach wystąpił na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2023. Zdobył na nich srebrny medal w zawodach indywidualnych na skoczni normalnej, a także złoto w konkursie drużyn mieszanych, w którym wystąpił wraz z Seliną Freitag, Karlem Geigerem i Kathariną Althaus. Indywidualnie na skoczni dużej był 13., a w drużynie męskiej zajął 5. pozycję. W marcu 2023 w Pucharze Świata najwyżej sklasyfikowany był na 5. miejscu, w otwierających Raw Air 2023 zawodach w Oslo[47]. Sezon 2022/2023 PŚ ukończył ostatecznie na 7. lokacie w klasyfikacji generalnej z 902 punktami[11].
Indywidualnie
2014 Soczi/Krasnaja Polana | – | 6. miejsce (K-95), 45. miejsce (K-125) |
2018 Pjongczang | – | złoty medal (K-98), srebrny medal (K-125) |
Drużynowo
2014 Soczi/Krasnaja Polana | – | złoty medal[uwaga 1] |
2018 Pjongczang | – | srebrny medal[uwaga 2] |
Starty A. Wellingera na igrzyskach olimpijskich – szczegółowo
Miejsce | Dzień | Rok | Miejscowość | Skocznia | Punkt K | HS | Konkurs | Skok 1 | Skok 2 | Nota | Strata | Zwycięzca |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
6. | 9 lutego | 2014 | Krasnaja Polana | Russkije Gorki | K-95 | HS-106 | indywid. | 96,0 m | 101,5 m | 257,1 pkt | 20,9 pkt | Kamil Stoch |
45. | 15 lutego | 2014 | Krasnaja Polana | Russkije Gorki | K-125 | HS-140 | indywid. | 117,0 m | – | 96,6 pkt | 182,1 pkt | Kamil Stoch |
1. | 17 lutego | 2014 | Krasnaja Polana | Russkije Gorki | K-125 | HS-140 | druż.[uwaga 1] | 133,0 m | 134,5 m | 1041,1 pkt (257,1 pkt) | – | |
1. | 10 lutego | 2018 | Pjongczang | Alpensia Jumping Park | K-98 | HS-109 | indywid. | 104,5 m | 113,5 m | 259,3 pkt | – | |
2. | 17 lutego | 2018 | Pjongczang | Alpensia Jumping Park | K-125 | HS-142 | indywid. | 135,5 m | 142,0 m | 282,3 pkt | 3,4 pkt | Kamil Stoch |
2. | 19 lutego | 2018 | Pjongczang | Alpensia Jumping Park | K-125 | HS-142 | druż.[uwaga 2] | 140,0 m | 134,5 m | 1075,7 pkt (284,2 pkt) | 22,8 pkt | Norwegia |
Indywidualnie
2015 Falun | – | 11. miejsce (K-90), nie wystartował (K-120)[51] |
2017 Lahti | – | srebrny medal (K-90), srebrny medal (K-116) |
2019 Seefeld/Innsbruck | – | 32. miejsce (K-120) |
2023 Planica | – | srebrny medal (K-95), 13. miejsce (K-125) |
Drużynowo
2017 Lahti | – | złoty medal (drużyna mieszana/K-90)[uwaga 3], 4. miejsce (K-116)[uwaga 4] |
2023 Planica | – | złoty medal (drużyna mieszana/K-95)[uwaga 5], 5. miejsce (K-125)[uwaga 6] |
Starty A. Wellingera na mistrzostwach świata – szczegółowo
Miejsce | Dzień | Rok | Miejscowość | Skocznia | Punkt K | HS | Konkurs | Skok 1 | Skok 2 | Nota | Strata | Zwycięzca |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
11. | 21 lutego | 2015 | Falun | Lugnet | K-90 | HS-100 | indywid. | 91,0 m | 90,5 m | 226,0 pkt | 26,7 pkt | Rune Velta |
DNS | 26 lutego | 2015 | Falun | Lugnet | K-120 | HS-134 | indywid. | DNS | – | Severin Freund | ||
2. | 25 lutego | 2017 | Lahti | Salpausselkä | K-90 | HS-100 | indywid. | 96,5 m | 100,0 m | 268,7 pkt | 2,1 pkt | Stefan Kraft |
1. | 26 lutego | 2017 | Lahti | Salpausselkä | K-90 | HS-100 | druż. mix.[uwaga 3] | 99,0 m | 98,0 m | 1035,5 pkt (276,2 pkt) | – | |
2. | 2 marca | 2017 | Lahti | Salpausselkä | K-116 | HS-130 | indywid. | 127,5 m | 129,0 m | 278,0 pkt | 1,3 pkt | Stefan Kraft |
4. | 4 marca | 2017 | Lahti | Salpausselkä | K-116 | HS-130 | druż.[uwaga 4] | 130,5 m | 119,0 m | 1052,9 pkt (276,1 pkt) | 51,3 pkt | Polska |
32. | 23 lutego | 2019 | Innsbruck | Bergisel | K-120 | HS-130 | indywid. | 119,5 m | – | 103,1 pkt | 176,3 pkt | Markus Eisenbichler |
2. | 25 lutego | 2023 | Planica | Srednja skakalnica | K-95 | HS-102 | indywid. | 101,0 m | 102,0 m | 259,2 pkt | 2,6 pkt | Piotr Żyła |
1. | 26 lutego | 2023 | Planica | Srednja skakalnica | K-95 | HS-102 | druż. mix.[uwaga 5] | 100,0 m | 98,0 m | 1017,2 pkt (262,1 pkt) | – | |
13. | 3 marca | 2023 | Planica | Bloudkova velikanka | K-125 | HS-138 | indywid. | 127,5 m | 130,5 m | 261,4 pkt | 26,1 pkt | Timi Zajc |
5. | 4 marca | 2023 | Planica | Bloudkova velikanka | K-125 | HS-138 | druż.[uwaga 6] | 126,5 m | 131,0 m | 1127,7 pkt (280,3 pkt) | 276,2 pkt | Słowenia |
Indywidualnie
2014 Harrachov | – | 13. miejsce |
2016 Tauplitz | – | 14. miejsce |
2018 Oberstdorf | – | 7. miejsce |
2022 Vikersund | – | 14. miejsce |
2024 Tauplitz | – | srebrny medal |
Drużynowo
2016 Tauplitz | – | srebrny medal[uwaga 7] |
2018 Oberstdorf | – | 4. miejsce[uwaga 8] |
2022 Vikersund | – | srebrny medal[uwaga 9] |
2024 Tauplitz | – | brązowy medal[uwaga 10] |
Starty A. Wellingera na mistrzostwach świata w lotach – szczegółowo
Miejsce | Dzień | Rok | Miejscowość | Skocznia | Punkt K | HS | Konkurs | Skok 1 | Skok 2 | Skok 3 | Skok 4 | Nota | Strata | Zwycięzca |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
13. | 14–15 marca | 2014 | Harrachov | Čerťák | K-185 | HS-205 | indywid. | 179,0 m | 178,0 m | –[uwaga 11] | –[uwaga 11] | 337,1 pkt | 53,9 pkt | Severin Freund |
14. | 15–16 stycznia | 2016 | Tauplitz | Kulm | K-200 | HS-225 | indywid. | 200,0 m | 205,0 m | 211,5 m | –[uwaga 11] | 520,0 pkt | 120,1 pkt | Peter Prevc |
2. | 17 stycznia | 2016 | Tauplitz | Kulm | K-200 | HS-225 | druż.[uwaga 7] | 196,0 m | 193,0 m | 1357,3 pkt (320,3 pkt) | 110,4 pkt | Norwegia | ||
7. | 19–20 stycznia | 2018 | Oberstdorf | im. Heiniego Klopfera | K-200 | HS-235 | indywid. | 206,0 m | 207,0 m | 213,0 m | –[uwaga 11] | 599,7 pkt | 52,3 pkt | Daniel-André Tande |
4. | 21 stycznia | 2018 | Oberstdorf | im. Heiniego Klopfera | K-200 | HS-235 | druż.[uwaga 8] | 226,0 m | 212,0 m | 1581,2 pkt (402,2 pkt) | 80,8 pkt | Norwegia | ||
14. | 11–12 marca | 2022 | Vikersund | Vikersundbakken | K-200 | HS-240 | indywid. | 216,5 m | 187,5 m | 193,0 m | 219,5 m | 731,4 pkt | 122,8 pkt | Marius Lindvik |
2. | 13 marca | 2022 | Vikersund | Vikersundbakken | K-200 | HS-240 | druż.[uwaga 9] | 226,5 m | 206,5 m | 1583,5 pkt (395,5 pkt) | 128,0 pkt | Słowenia | ||
2. | 26–27 stycznia | 2024 | Tauplitz | Kulm | K-200 | HS-235 | indywid. | 222,0 m | 218,5 m | 229,0 m | –[uwaga 11] | 645,2 pkt | 2,2 pkt | Stefan Kraft |
3. | 28 stycznia | 2024 | Tauplitz | Kulm | K-200 | HS-235 | druż.[uwaga 10] | 219,5 m | 229,5 m | 1549,9 pkt (417,1 pkt) | 66,5 pkt | Słowenia |