Andreas Widhölzl
austriacki skoczek narciarski / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Drogi AI, mówmy krótko, odpowiadając po prostu na te kluczowe pytania:
Czy możesz wymienić najważniejsze fakty i statystyki dotyczące Andreas Widhölzl?
Podsumuj ten artykuł dla 10-latka
Andreas Widhölzl (ur. 14 października 1976 w St. Johann in Tirol) – austriacki skoczek narciarski, trzykrotny medalista olimpijski, trzykrotny medalista mistrzostw świata, trzykrotny medalista mistrzostw świata w lotach, trzykrotny medalista mistrzostw świata juniorów, zwycięzca 48. Turnieju Czterech Skoczni, Turnieju Nordyckiego i Letniego Grand Prix w skokach oraz zdobywca Pucharu KOP, trener.
Data i miejsce urodzenia | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Klub |
SC Fieberbrunn | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Reprezentacja | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Debiut w PŚ |
3 stycznia 1993 w Innsbrucku (24. miejsce) | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Pierwsze punkty w PŚ |
10 grudnia 1994 w Planicy (24. miejsce) | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Pierwsze podium w PŚ |
17 lutego 1996 w Iron Mountain (2. miejsce) | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Pierwsze zwycięstwo w PŚ |
9 marca 1997 w Lahti | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Rekord życiowy | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Dorobek medalowy | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Inne nagrody | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Odznaczenia | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
W latach 2014 – 2018 był asystentem Heinza Kuttina w reprezentacji Austrii w skokach. Od 30 marca 2018 do 30 marca 2020 trener kadry B Austrii.
31 marca 2020 roku został głównym trenerem kadry austriackiej mężczyzn.
Swoją karierę rozpoczął w wieku 10 lat w klubie SC Fieberbrunn, którego barwy reprezentował do końca kariery. W Pucharze Świata zadebiutował w sezonie 1992/1993, zajmując 24. miejsce w konkursie w Innsbrucku 3 stycznia 1993. Trzy dni później, w Bischofshofen zajął 28. miejsce i ponieważ w tych startach nie wywalczył punktów Pucharu Świata (do sezonu 1992/1993 obowiązywała inna punktacja za miejsca w konkursach Pucharu Świata), to nie został uwzględniony w klasyfikacji generalnej. W marcu 1993 wystartował na mistrzostwach świata juniorów w Harrachovie, gdzie zdobył srebrne medale zarówno w konkursie indywidualnym, jak i drużynowym. W sezonie 1993/1994 ani razu nie pojawił się w konkursach Pucharu Świata, wystąpił jednak na mistrzostwach świata juniorów w Breitenwang, gdzie wraz z kolegami z reprezentacji wywalczył brązowy medal w konkursie drużynowym.
Pierwsze punkty zawodów pucharowych zdobył na początku sezonu 1994/1995, 10 grudnia 1994 w Planicy, gdzie zajął 24. miejsce. W większości swoich startów w tym sezonie punktował, dwukrotnie plasując się w czołowej dziesiątce. Jego najlepszym indywidualnym wynikiem tergo sezonu było siódme miejsce w Sapporo (21 stycznia 1995). W marcu 1995 wziął udział w mistrzostwach świata w Thunder Bay, gdzie indywidualnie zajął 26. miejsce na normalnej skoczni oraz 44. miejsce na dużej. Wystąpił także w konkursie drużynowym na dużej skoczni, gdzie był najsłabszym zawodnikiem reprezentacji Austrii. Jego skoki (87,0 m i 93,5 m) w dużym stopniu przyczyniły się do tego, że Austriacy zajęli zaledwie szóste miejsce. W klasyfikacji generalnej tego sezonu zajął 26. miejsce.
Pierwszy raz na podium stanął w drugiej połowie sezonu 1995/1996, 17 lutego 1996 w Iron Mountain, gdzie zajął drugie miejsce, ustępując tylko Jensowi Weißflogowi. Parę dni wcześniej zajął 11. miejsce na mistrzostwach świata w Lotach w Tauplitz. Drugie miejsce w Iron Mountain było jego jedynym podium w tym sezonie, ale oprócz tego startu jeszcze pięciokrotnie zajmował miejsca w czołowej dziesiątce, dzięki czemu został sklasyfikowany na dwudziestym miejscu w PŚ. Sezon 1996/1997 przyniósł mu pierwsze zwycięstwo w Pucharze Świata. Miało to miejsce 9 marca 1997 w Lahti. Widhölzl zajął wtedy trzecie miejsce w pierwszej edycji Turnieju Nordyckiego, za Kazuyoshim Funakim i Kristianem Brendenem. W klasyfikacji generalnej PŚ był piętnasty. W lutym 1997 wziął udział w mistrzostwach świata w Trondheim, gdzie indywidualnie na normalnym obiekcie zajął dziewiąte miejsce, jednak na dużej skoczni uplasował się dopiero na 31. pozycji. W konkursie drużynowym Austriacy z Widhölzlem w składzie przegrali walkę o brązowy medal z reprezentantami Niemiec o 4,5 punktu i zajęli ostatecznie czwarte miejsce.
Przełom w karierze Andreasa nastąpił w sezonie 1997/1998, kiedy to zajął trzecie miejsce w klasyfikacji generalnej. Siedmiokrotnie stawał na podium, odnosząc przy tym cztery zwycięstwa. Dobre wyniki zaowocowały także trzecim miejscem w klasyfikacji generalnej sezonu 1997/1998 Pucharu Świata w lotach. Po tym jak zajął 10. miejsce w Oberstdorfie, 21. miejsce w Garmisch-Partenkirchen, 16. miejsce w Innsbrucku i piąte w Bischofshofen uplasował się na siódmej pozycji w klasyfikacji końcowej 46. edycji Turnieju Czterech Skoczni. Ponadto zwyciężył w drugiej edycji Turnieju Nordyckiego, mimo że nie wygrał żadnego z konkursów. Pod koniec stycznia 1998 zajął dziewiąte miejsce na mistrzostwach świata w lotach w Oberstdorfie. W tym samym sezonie wziął udział w igrzyskach olimpijskich w Nagano. W konkursie indywidualnym na normalnej skoczni skoki na odległość 88,0 m i 90,5 dały mu brązowy medal, za Janim Soininenem i Kazuyoshim Funakim, do którego stracił zaledwie 1 punkt. Po pierwszej serii konkursu indywidualnego na dużej skoczni znajdował się na prowadzeniu z odległością 131,0 m. Miał kilka punktów przewagi nad drugim Takanobu Okabe. Trzeci był Soininen, a na czwartym miejscu znajdował się Funaki ze stratą 9 punktów do Widhölzla. W drugiej serii Austriak uzyskał 120,5 m i został wyprzedzony kolejno przez Masahiko Haradę, Soininena i Funakiego. Zajął czwarte miejsce, tracąc do Harady (który oddał najdłuższy skok konkursu – 136,0 m) zaledwie 0,1 punktu. W konkursie drużynowym Austriacy prowadzili po pierwszej serii skoków. Nie zdołali jednak utrzymać prowadzenia, tracąc je na rzecz Japończyków, a następnie dali się wyprzedzić także Niemcom. Ostatecznie Reinhard Schwarzenberger, Martin Höllwarth, Stefan Horngacher i Andreas Widhölzl zdobyli brązowe medale. W obu kolejkach skoków Widhölzl był najlepszym zawodnikiem ekipy austriackiej.
W sezonie 1998/1999 był pięć razy na podium w konkursach PŚ, co dało mu siódme miejsce w klasyfikacji generalnej. Odniósł dwa zwycięstwa, w tym 6 stycznia 1999 w Bischofshofen. Szansę na dobre miejsce w 47. Turnieju Czterech Skoczni stracił jednak już wcześniej w Ga-Pa, zajmując zaledwie 32. miejsce. W Oberstdorfie był czwarty, a w Innsbrucku piętnasty i na 15. miejscu został też sklasyfikowany w całym turnieju. Podczas mistrzostw świata w Ramsau w lutym 1999 na dużej skoczni zajął 12. miejsce, a na normalnym obiekcie był dziewiąty. W konkursie drużynowym Austriacy w składzie z igrzysk w Nagano zajęli trzecie miejsce.
W lecie 1999 zajął piąte miejsce w klasyfikacji szóstej edycji Letniego Grand Prix w skokach. Najlepsze wyniki osiągnął jednak w sezonie 1999/2000, w którym zajął drugie miejsce w klasyfikacji generalnej PŚ, ulegając tylko Martinowi Schmittowi. Austriak czternastokrotnie stawał na podium, przy czym siedem razy zwyciężał. Po tym jak zajął trzecie miejsce w Oberstdorfie oraz zwyciężył w Ga-Pa, Innsbrucku i Bischofshofen wygrał 48. Turniej Czterech Skoczni. Wygrał ponadto oba konkursy rozgrywane w Predazzo (4 i 5 grudnia 1999) oraz w Willingen (5 i 6 lutego 2000). Kilka dni później został wicemistrzem świata w lotach, ustępując tylko Svenowi Hannawaldowi podczas mistrzostw świata w lotach w Vikersund. W sezonie 1999/2000 PŚ w lotach zajął piąte miejsce.
W sezonie 2000/2001 rywalizację zaczął od zajęcia trzeciego miejsca w Kuopio 24 listopada 2000. Później jednak tylko dwukrotnie stawał na podium, za każdym razem na trzecim miejscu. W klasyfikacji generalnej zajął dwunaste miejsce. Nie wystąpił na mistrzostwach świata w Lahti w 2001. W pierwszych szesnastu startach sezonu 2001/2002 zajmował czołowe pozycje i tylko trzy razy nie znalazł się w czołowej dziesiątce. To właśnie w pierwszej części sezonu sześciokrotnie stanął na podium, z czego dwa razy wygrał. Podczas igrzysk olimpijskich w Salt Lake City (w lutym 2002) indywidualnie plasował się w trzeciej dziesiątce, a w konkursie drużynowym wraz z kolegami z reprezentacji zajął czwarte miejsce. Miesiąc po igrzyskach był siódmy na mistrzostwach świata w lotach w Harrachovie. W klasyfikacji generalnej Pucharu Świata zajął ostatecznie czwarte miejsce.
W lecie 2002 zwyciężył w klasyfikacji generalnej dziewiątej edycji Letniego Grand Prix w skokach. W sezonie 2002/2003 w klasyfikacji generalnej PŚ zajął trzecie miejsce, za Adamem Małyszem i Svenem Hannawaldem. Pięciokrotnie stawał na podium, w tym cztery razy był drugi i raz zwyciężył – 30 listopada 2002 w Kuopio. Na mistrzostwach świata w Val di Fiemme w 2003 wystartował tylko w konkursach na dużej skoczni. Indywidualnie zajął 11. miejsce, a w konkursie drużynowym Austriacy z Widhölzlem w składzie zajęli piąte miejsce. W sezonie 2003/2004 wystartował tylko w niecałej połowie konkursów indywidualnych, na podium stając zaledwie raz – 14 grudnia 2003 w Titisee-Neustadt był drugi za Tamim Kiuru. Podczas mistrzostw świata w lotach w Planicy w 2004 zajął szesnaste miejsce indywidualnie, a razem z Andreasem Goldbergerem, Wolfgangiem Loitzlem i Thomasem Morgensternem zdobył brązowy medal w konkursie drużynowym. W klasyfikacji generalnej PŚ zajął 29. miejsce.
Sezon 2004/2005 zaczął od zajęcia dziewiątego miejsca w Ruce. W większości kolejnych startów plasował się w czołowej dziesiątce i tylko raz nie zdobył punktów. Sześciokrotnie stawał na podium, odnosząc przy tym 15 stycznia 2005 w Tauplitz swoje ostatnie zwycięstwo w karierze. W lutym 2005 wystartował we wszystkich czterech konkursach mistrzostw świata w Oberstdorfie. W konkursach indywidualnych zajął 25. miejsce na normalnej skoczni oraz 17. miejsce na dużej. Natomiast w obu konkursach drużynowych wspólnie z Andreasem Koflerem, Martinem Kochem i Thomasem Morgensternem zdobył złote medale. Ponadto w tym sezonie zdobył także Puchar KOP. Sezon zakończył zajęciem trzeciego miejsca 20 marca 2005 w Planicy, plasując się za dwoma Norwegami: Bjørnem Einarem Romørenem i Roarem Ljøkelsøyem. Było to ostatnie podium w jego karierze. W pierwszej serii tego konkursu ustanowił swój rekord życiowy w długości skoku, uzyskując 231 m[2]. Parę dni wcześniej, 17 marca 2005, w kwalifikacjach do pierwszego konkursu w Planicy uzyskał 234,5 m, jednak nie ustał tego skoku[2]. W klasyfikacji generalnej PŚ był ósmy.
W sezonie 2005/2006 wielokrotnie znajdował się w czołowej dziesiątce zawodów, dzięki czemu zajął 10. miejsce w klasyfikacji generalnej PŚ. W styczniu 2006 zdobył indywidualnie srebrny medal na mistrzostwach świata w lotach w Tauplitz – wyprzedził go tylko Roar Ljøkelsøy. W konkursie drużynowym Austriacy przegrali walkę o brązowy medal z Niemcami i zajęli czwarte miejsce. Miesiąc później wystąpił na igrzyskach olimpijskich w Turynie, gdzie indywidualnie na normalnej skoczni był siedemnasty, a na dużej zajął 21. miejsce. W konkursie drużynowym Austriacy prowadzili już po pierwszej serii i prowadzenia tego nie oddali już do końca. Był to ostatni medal w karierze Widhölzla.
W sezonie 2006/2007 jego największym osiągnięciem było szóste miejsce wywalczone 13 stycznia 2007 w Vikersund. W klasyfikacji generalnej PŚ zajął 33. miejsce. Ostatnim konkursem Pucharu Świata, w którym wziął udział były zawody w lotach w Planicy, gdzie zajął 21. miejsce. W sezonie 2007/2008 startował tylko w Pucharze Kontynentalnym, gdzie jego najlepszym wynikiem było 10. miejsce w Iron Mountain (16 lutego 2008). Karierę oficjalnie zakończył 15 marca 2008 w Planicy. W przerwie konkursu drużynowego Pucharu Świata oddał specjalny skok z tej okazji na odległość 213,5 metra.
Jest trzykrotnym mistrzem Austrii: z 2001 na dużej i normalnej skoczni oraz z 2002 na normalnej skoczni. Ponadto zdobył srebrny medal na dużej skoczni w 2006, a dwa lata wcześniej był trzeci.
Miejsce | Dzień | Rok | Miejscowość | Konkurs | Wynik | Strata | Zwycięzca |
---|---|---|---|---|---|---|---|
3. | 11 lutego | 1998 | Nagano | Skocznia normalna indywidualnie | 232,4 pkt | 2,0 pkt | Jani Soininen |
4. | 15 lutego | 1998 | Nagano | Skocznia duża indywidualnie | 258,2 pkt | 14,1 pkt | Kazuyoshi Funaki |
3. | 16 lutego | 1998 | Nagano | Skocznia duża drużynowo[4] | 881,5 pkt | 51,5 pkt | Japonia |
24. | 10 lutego | 2002 | Salt Lake City | Skocznia normalna indywidualnie | 184,3 pkt | 38,5 pkt | Simon Ammann |
21. | 13 lutego | 2002 | Salt Lake City | Skocznia duża indywidualnie | 222,6 pkt | 58,8 pkt | Simon Ammann |
4. | 14 lutego | 2002 | Salt Lake City | Skocznia duża drużynowo[5] | 927,1 pkt | 47,3 pkt | Niemcy |
17. | 12 lutego | 2006 | Turyn | Skocznia normalna indywidualnie | 244,0 pkt | 22,5 pkt | Lars Bystøl |
21. | 18 lutego | 2006 | Turyn | Skocznia duża indywidualnie | 210,1 pkt | 66,8 pkt | Thomas Morgenstern |
1. | 20 lutego | 2006 | Turyn | Skocznia duża drużynowo[6] | 984,0 pkt | – |
Miejsce | Dzień | Rok | Miejscowość | Konkurs | Wynik | Strata | Zwycięzca |
---|---|---|---|---|---|---|---|
26. | 12 marca | 1995 | Thunder Bay | Skocznia normalna indywidualnie | 188,0 pkt | 78,0 pkt | Takanobu Okabe |
6. | 16 marca | 1995 | Thunder Bay | Skocznia duża drużynowo[7] | 729,0 pkt | 160,0 pkt | Finlandia |
44. | 18 marca | 1995 | Thunder Bay | Skocznia duża indywidualnie | 31,5 pkt | 241,1 pkt | Tommy Ingebrigtsen |
9. | 22 lutego | 1997 | Trondheim | Skocznia normalna indywidualnie | 252,0 pkt | 11,5 pkt | Janne Ahonen |
4. | 27 lutego | 1997 | Trondheim | Skocznia duża drużynowo[8] | 840,9 pkt | 114,4 pkt | Finlandia |
31. | 1 marca | 1997 | Trondheim | Skocznia duża indywidualnie | 88,0 pkt | 164,1 pkt | Masahiko Harada |
12. | 21 lutego | 1999 | Ramsau | Skocznia duża indywidualnie | 210,8 pkt | 52,6 pkt | Martin Schmitt |
3. | 23 lutego | 1999 | Ramsau | Skocznia duża drużynowo[4] | 905,5 pkt | 83,4 pkt | Niemcy |
9. | 26 lutego | 1999 | Ramsau | Skocznia normalna indywidualnie | 236,0 pkt | 19,0 pkt | Kazuyoshi Funaki |
11. | 22 lutego | 2003 | Val di Fiemme | Skocznia duża indywidualnie | 247,3 pkt | 41,7 pkt | Adam Małysz |
5. | 23 lutego | 2003 | Val di Fiemme | Skocznia duża drużynowo[9] | 961,8 pkt | 84,8 pkt | Finlandia |
25. | 19 lutego | 2005 | Oberstdorf | Skocznia normalna indywidualnie | 230,0 pkt | 26,0 pkt | Rok Benkovič |
1. | 20 lutego | 2005 | Oberstdorf | Skocznia normalna drużynowo[10] | 970,5 pkt | – | |
17. | 25 lutego | 2005 | Oberstdorf | Skocznia duża indywidualnie | 258,3 pkt | 54,9 pkt | Janne Ahonen |
1. | 26 lutego | 2005 | Oberstdorf | Skocznia duża drużynowo[10] | 1137,3 pkt | – |
Miejsce | Dzień | Rok | Miejscowość | Konkurs | Wynik | Strata | Zwycięzca |
---|---|---|---|---|---|---|---|
11. | 11 lutego | 1996 | Tauplitz | Loty indywidualnie | 652,5 pkt | 85,6 pkt | Andreas Goldberger |
9. | 25 stycznia | 1998 | Oberstdorf | Loty indywidualnie | 685,2 pkt | 91,2 pkt | Kazuyoshi Funaki |
2. | 13 lutego | 2000 | Vikersund | Loty indywidualnie | 522,6 pkt | 14,2 pkt | Sven Hannawald |
7. | 10 marca | 2002 | Harrachov | Loty indywidualnie | 329,4 pkt | 66,9 pkt | Sven Hannawald |
16. | 22 lutego | 2004 | Planica | Loty indywidualnie | 709,1 pkt | 123,0 pkt | Roar Ljøkelsøy |
3. | 22 lutego | 2004 | Planica | Loty drużynowo[11] | 1620,8 pkt | 91,0 pkt | Norwegia |
2. | 14 stycznia | 2006 | Tauplitz | Loty indywidualnie | 762,4 pkt | 25,6 pkt | Roar Ljøkelsøy |
4. | 15 stycznia | 2006 | Tauplitz | Loty drużynowo[12] | 1290,6 pkt | 207,3 pkt | Norwegia |
Miejsce | Dzień | Rok | Miejscowość | Konkurs | Wynik | Strata | Zwycięzca |
---|---|---|---|---|---|---|---|
2. | 2 marca | 1993 | Harrachov | Skocznia normalna indywidualnie | 225,6 pkt | 7,6 pkt | Janne Ahonen |
2. | 3 marca | 1993 | Harrachov | Skocznia normalna drużynowo[13] | 845,8 pkt | 13,2 pkt | Finlandia |
3. | 27 stycznia | 1994 | Breitenwang | Skocznia normalna drużynowo[14] | 745,0 pkt | 95,0 pkt | Finlandia |
11. | 30 stycznia | 1994 | Breitenwang | Skocznia normalna indywidualnie | 186,5 pkt | 29,0 pkt | Janne Ahonen |