Andrzej Wołłowicz
polski duchowny / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Andrzej Wołłowicz herbu Bogoria (ur. 1 grudnia 1750, zm. 9 marca 1822 w Kaliszu) – polski duchowny katolicki, rektor Hospicjum św. Stanisława w Rzymie, kanonik płocki w 1773 roku, kanonik warszawski w 1784 roku, proboszcz w Iłży[1], opat komendatoryjny czerwiński[2], od 1819 pierwszy ordynariusz diecezji kujawsko-kaliskiej, senator duchowny Królestwa Polskiego (kongresowego) w 1819 roku[3], archidiakon warszawskiej kapituły katedralnej w 1818 roku[4], kanonik katedralny warszawski w 1812 roku[5], sędzia pokoju powiatu warszawskiego Księstwa Warszawskiego[6].
| ||
Data urodzenia | ||
---|---|---|
Data i miejsce śmierci | ||
Biskup ordynariusz diecezji kujawsko-kaliskiej | ||
Okres sprawowania |
1819-1822 | |
Wyznanie | ||
Kościół | ||
Nominacja biskupia |
11 sierpnia 1818 | |
Sakra biskupia |
brak danych | |
Odznaczenia | ||
Konsekrator | |||||
---|---|---|---|---|---|
Współkonsekratorzy | |||||
|
Jako archidiakon kapituły warszawskiej, przystąpił do Konfederacji Generalnej Królestwa Polskiego w 1812 roku[7].
Ingres bpa Andrzeja Wołłowicza do kościoła św. Mikołaja Biskupa w Kaliszu odbył się 4 lipca 1819[8].
Posiadał polskie Order Orła Białego i Order św. Stanisława, a także rosyjski Order św. Aleksandra Newskiego[9].