Anna-Lena Grönefeld
tenisistka niemiecka / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Drogi AI, mówmy krótko, odpowiadając po prostu na te kluczowe pytania:
Czy możesz wymienić najważniejsze fakty i statystyki dotyczące Anna-Lena Grönefeld?
Podsumuj ten artykuł dla 10-latka
Anna-Lena Grönefeld (ur. 4 czerwca 1985 w Nordhorn) – niemiecka tenisistka, mistrzyni Wimbledonu 2009 i French Open 2014 w grze mieszanej, klasyfikowana w rankingu WTA na 14. miejscu w grze pojedynczej (2006) i 7. w grze podwójnej (2006), reprezentantka Niemiec w Pucharze Federacji i Pucharze Hopmana.
Państwo | |||
---|---|---|---|
Data i miejsce urodzenia |
4 czerwca 1985 | ||
Wzrost |
180 cm | ||
Gra |
praworęczna, oburęczny backhand | ||
Status profesjonalny |
kwiecień 2003 | ||
Zakończenie kariery |
grudzień 2019 | ||
Trener |
Dirk Dier | ||
Gra pojedyncza | |||
Wygrane turnieje |
1 WTA, 12 ITF | ||
Najwyżej w rankingu |
14 (17 kwietnia 2006) | ||
Australian Open |
3R (2005) | ||
Roland Garros |
QF (2006) | ||
Wimbledon |
1R (2004–2007, 2009, 2010) | ||
US Open |
4R (2008) | ||
Gra podwójna | |||
Wygrane turnieje |
17 WTA, 1 WTA 125K, 6 ITF | ||
Najwyżej w rankingu |
7 (6 marca 2006) | ||
Australian Open |
SF (2006, 2015) | ||
Roland Garros |
3R (2005) | ||
Wimbledon |
SF (2005, 2013, 2017) | ||
US Open |
SF (2005, 2015) | ||
| |||
Strona internetowa |
Anna-Lena Grönefeld rozpoczęła treningi tenisowe w wieku pięciu lat. W czerwcu 2002 zdobyła juniorskie deblowe mistrzostwo wielkoszlemowe French Open w parze z Barborą Záhlavovą-Strýcovą. Miesiąc później razem z Allison Baker doszły do finału Wimbledonu, pokonane przez Záhlavovą-Strýcovą i Kim Clijsters. Wiosną 2003 została indywidualną triumfatorką French Open, pokonując w finale Wierę Duszewinę 6:4, 6:4. W klasyfikacjach juniorskich Międzynarodowej Federacji Tenisowej notowana na pierwszym miejscu wśród singlistek (lipiec 2003) i drugim wśród deblistek (czerwiec 2002).
Gra pojedyncza
Status profesjonalnej tenisistki otrzymała w kwietniu 2003 roku. Wygrała jeden turniej WTA w grze pojedynczej – w Acapulco w 2006, a 17 kwietnia tego samego roku notowana była na najwyższym – czternastym miejscu w światowym rankingu WTA.
W kwietniu 2003 odnotowała debiut w drabince singlowej WTA Tour. W chorwackim Bol po przejściu eliminacji awansowała do drugiej rundy. W pierwszym profesjonalnym meczu pokonała Evę Birnerovą 6:2, 6:1, by następnie ulec Wierze Zwonariowej. Dzięki regularnym próbom kwalifikacji do imprez WTA awansowała do drugiej setki rankingu światowego.
W kwietniu 2004 doszła do finału zawodów ITF w Cagnes-sur-Mer i to pozwoliło jej zostać jedną ze stu najlepszych tenisistek globu. W swoim pierwszym meczu wielkoszlemowym w pierwszej rundzie French Open pokonała Samanthę Stosur 6:2, 6:0, a następnie skreczowała po pięciu gemach pojedynku z Jeleną Bowiną. W Palermo osiągnęła pierwszy zawodowy ćwierćfinał. Zimą 2005 odnotowała najlepszy wynik wielkoszlemowy, awansując do trzeciej rundy Australian Open. W drugim etapie turnieju wygrała z Fabiolą Zuluagą. Dwa tygodnie później po raz pierwszy zagrała w finale profesjonalnej imprezy w Pattayi. W finale uległa Conchicie Martínez, eliminując wcześniej Virginię Ruano Pascual. Awansowała na 45. miejsce w rankingu WTA, ale w następnym występie w Hajdarabadzie poddała półfinałowy mecz przeciwko Alonie Bondarenko. W trzeciej rundzie French Open została pokonana przez Francescę Schiavone.
W lipcu 2005 w drugiej rundzie w Stanford ograła liderkę światowych klasyfikacji, Lindsay Davenport, następnie Nathalie Dechy, ale w półfinale lepsza okazała się Kim Clijsters. Drugi w karierze finał osiągnęła w Pekinie, przegrywając walkę o puchar z Mariją Kirilenko. Tydzień później w Luksemburgu ponownie została finalistką, tym razem ulegając Clijsters. Do swojej kolekcji dorzuciła zwycięstwa nad Martą Domachowską, Dinarą Safiną i Nadieżdą Pietrową.
W lutym 2006 Grönefeld wygrała swój pierwszy singlowy tytuł WTA. Wywalczyła go w Acapulco, triumfując w finale nad najwyżej rozstawioną Flavią Pennettą i dostała się do grona dwudziestu najlepszych tenisistek świata. W Indian Wells przedostała się do ćwierćfinału, gdzie została odprawiona przez Mariję Szarapową. Wiosną zagrała też w półfinale w Charleston, gdzie pokonała Swietłanę Kuzniecową i Anabel Medinę Garrigues. Swój najlepszy indywidualny rezultat wielkoszlemowy odnotowała podczas French Open. Po kolejnych zwycięstwach nad Camille Pin, Jameą Jackson, Mariją Kirilenko i Giselą Dulko, musiała w ćwierćfinale uznać wyższość późniejszej mistrzyni, Justine Henin-Hardenne.
Walka z kontuzjami spowodowała, że w 2007 roku ani razu nie przeszła drugiej rundy turnieju i wypadła do trzeciej setki rankingu. Powróciła na korty wiosną 2008, wygrywając zawody ITF w Zlinie, Alkmaar i Periguex; pierwszy występ po przerwie w WTA Tour, w Budapeszcie, zakończyła na ćwierćfinale. Latem wygrała zmagania ITF w Rimini i była w finale w Bronx, przez co podniosła swój ranking i wystartowała w kwalifikacjach do US Open. Przeszła je i bez straty seta doszła do czwartej rundy, przegrywając tam z Dinarą Safiną.
W maju 2009 wystąpiła w półfinale w Estoril, gdzie w dwóch setach przegrała z Jekatieriną Makarową. Podobny rezultat osiągnęła w Palermo, tym razem trafiając na Sarę Errani. Ostatni z trzech półfinałów w tym roku uzyskała jesienią w Seulu, wyeliminowana przez Anabel Medinę Garrigues. Po słabych występach w 2010 i 2011 roku, w sezonie 2012 nie brała udziału w zmaganiach w grze pojedynczej.
Gra podwójna
Anna-Lena Grönefeld według stanu na 8 kwietnia 2019 roku wygrała osiemnaście deblowych turniejów WTA. 6 marca 2006 notowana była na siódmym miejscu w światowej klasyfikacji gry podwójnej.
W cyklu rozgrywkowym WTA w tej konkurencji zadebiutowała w maju 2003 w Berlinie. W parze z Meghann Shaughnessy w pierwszej rundzie przegrały z Caroline Dhenin i Rossaną de los Ríos. We wrześniu z Evie Dominikovic osiągnęła na Bali pierwszy deblowy ćwierćfinał. W lipcu 2004 z Barbarą Rittner w Palermo po raz pierwszy doszła do półfinału. Miesiąc później Grönefeld została finalistką trzech z rzędu turniejów: w Sztokholmie i Cincinnati z Emmanuelle Gagliardi oraz w Vancouver z Els Callens. Z rodaczką Julią Schruff przegrały finał w Filderstadt z Carą Black i Rennae Stubbs.
Pierwszy turniej WTA wygrała w lutym 2005 w Pattayi, partnerując Marion Bartoli. W finale Niemka i Francuzka ograły Martę Domachowską i Silviję Talaję. W maju z Meghann Shaughnessy zagrała w finale prestiżowych zawodów w Rzymie. Na Wimbledonie partnerowała jej Martina Navrátilová. Doszły one do półfinału, pokonane przez Amélie Mauresmo i Swietłanę Kuzniecową. Z utytułowaną Amerykanką wygrała też zmagania w Toronto po finale z Conchitą Martínez i Virginią Ruano Pascual oraz osiągnęła drugi wielkoszlemowy półfinał – w Nowym Jorku. Jesienią wygrała imprezę na Bali z Meghann Shaughnessy. Trzeci półfinał Wielkiego Szlema odnotowała w Australii w 2006 roku.
W lutym triumfowała w Acapulco, zarówno w singlu, jak i w deblu. Wiosną zagrała w ćwierćfinale Wimbledonu z Shaughnessy, a następnie wygrała imprezę w Stanford z Szachar Pe’er. Będąca w swojej najlepszej formie Grönefeld została finalistką w San Diego, Montrealu i Luksemburgu. W styczniu 2007, zwyciężyła w Sydney, by następnie awansować do ćwierćfinału Australian Open. Do końca roku jedynym znaczącym jej osiągnięciem był półfinał w Ad-Dausze, przegrany z Martiną Hingis i Mariją Kirilenko. Jesienią 2008 okazała się najlepsza w Stuttgarcie (z Patty Schnyder) i Quebecu (z Vanią King), ze Szwajcarką zagrała też w finale w Zurychu.
Finał w Brisbane w styczniu 2009 przegrała z Klaudią Jans i Alicją Rosolską. Ze Schnyder awansowała do ćwierćfinału Australian Open po raz trzeci z rzędu. Odnotowała półfinał w Miami oraz ćwierćfinał French Open i Wimbledonu. Na koniec sezonu zrewanżowała się wymienionym dwóm polskim tenisistkom, kiedy razem z Katariną Srebotnik pokonała je w finale w Linz. W marcu 2010 zakończyła na finale zmagania w Monterrey, a u boku Julii Görges triumfowała w Kopenhadze.
W 2011 była w finałach w Monterrey z King oraz w Linz z Görges. W drodze do finału w Paryżu w lutym 2012 towarzyszyła jej Petra Martić, ale w decydującym starciu lepsze okazały się Liezel Huber i Lisa Raymond. W kwietniu z Görges doszła do finału w Stuttgarcie, ale przegrały w nim z Ivetą Benesovą i Barborą Záhlavovą-Strýcovą.
W 2012 roku razem z Petrą Martić awansowały do finału turnieju w Badgastein, w którym przegrały z Jill Craybas i Julią Görges 7:6(4), 4:6, 9–11. We wrześniu tego roku osiągnęła także finał turnieju rangi Premier 5 w Tokio, gdzie występowała razem z Květą Peschke. W meczu o trofeum przegrały z Raquel Kops-Jones i Abigail Spears 6:1, 6:4. W październiku razem z Peschke zwyciężyła w turnieju w Linzu, gdzie w finale pokonały 6:3, 6:4 Julię Görges i Barborę Záhlavovą-Strýcovą.
W 2013 roku razem z Peschke osiągnęła finał rozgrywek w Brisbane, gdzie uległa 6:4, 4:6, 7–10 parze Sania Mirza–Bethanie Mattek-Sands.
Łącznie wygrała 18 turniejów w grze podwójnej (cztery z Květą Peschke, trzy z Meghann Shaughnessy, dwa z Vanią King oraz po jednym z Marion Bartoli, Martiną Navrátilovą, Szachar Pe’er, Patty Schnyder, Katariną Srebotnik, Julią Görges, Nicole Melichar, Raquel Atawo i Alicją Rosolską), a także wystąpiła 27 razy w przegranych finałach.
Gra mieszana
Od 2005 roku Grönefeld występuje w turniejach wielkoszlemowych w grze mieszanej. W lipcu 2009 zdobyła mistrzostwo Wimbledonu w parze z Markiem Knowlesem. W Nowym Jorku 2010 doszła do półfinału, podobnie we French Open 2010, w obydwu przypadkach partnerował jej Knowles. W Melbourne osiągnęła ćwierćfinał w roku 2006 w parze z Františkiem Čermákiem.
W 2014 roku razem z Jeanem-Julienem Rojerem awansowała do finału French Open, w którym wygrali 4:6, 6:2, 10–7 z Julią Görges i Nenadem Zimonjiciem. W sezonie 2016 razem z Robertem Farahem przegrała w finale Wimbledonu wynikiem 6:7(5), 4:6 z parą Heather Watson–Henri Kontinen.
Występy reprezentacyjne
Anna-Lena Grönefeld od 2004 roku regularnie reprezentuje Niemcy w rozgrywkach Pucharu Federacji. Swoje występy rozpoczęła od pierwszej rundy Grupy Światowej, w której Niemki straciły wszystkie pięć punktów w konfrontacji z Francuzkami, a Grönefeld przegrała wszystkie swoje mecze, w tym singlowe z Nathalie Dechy i Amélie Mauresmo. W lipcu 2005 została jednak główną autorką sukcesu swojej drużyny, która w barażach Grupy Światowej pokonała Chorwatki i awansowała do najważniejszej drabinki zmagań. Do cenniejszych wygranych tenisistki w Pucharze Federacji należy pokonanie Lucie Šafářovej i Petry Kvitovej w 2010 oraz Liezel Huber i Vanii King w 2011.
- Legenda
W, wygrany turniej
F, przegrana w finale
SF, przegrana w półfinale
QF, przegrana w ćwierćfinale
xR, przegrana w x rundzie
A, brak startu
Występy w grze pojedynczej
Turniej | 2002 | 2003 | 2004 | 2005 | 2006 | 2007 | 2008 | 2009 | 2010 | 2011 | Tytuły | Z–P | ||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Australian Open | A | A | A | 3R | 2R | 2R | A | 1R | 1R | A | 0 / 5 | 4 – 5 | ||||||||||||||
French Open | A | A | 2R | 3R | QF | 1R | A | 2R | A | A | 0 / 5 | 8 – 5 | ||||||||||||||
Wimbledon | A | A | 1R | 1R | 1R | 1R | A | 1R | 1R | A | 0 / 6 | 0 – 6 | ||||||||||||||
US Open | A | A | 1R | 3R | 1R | A | 4R | 1R | A | A | 0 / 5 | 5 – 5 | ||||||||||||||
Ranking na koniec roku | 561 | 120 | 75 | 21 | 19 | 205 | 77 | 67 | 169 | 263 | 0 / 21 | 17 – 21 |
Występy w grze podwójnej
Turniej | 2002 | 2003 | 2004 | 2005 | 2006 | 2007 | 2008 | 2009 | 2010 | 2011 | 2012 | 2013 | 2014 | 2015 | 2016 | 2017 | 2018 | 2019 | Tytuły | Z–P | |||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Australian Open | A | A | A | 3R | SF | QF | A | QF | 2R | 3R | 1R | 2R | 2R | SF | QF | 3R | 3R | 1R | 0 / 14 | 27 – 13 | |||||||
French Open | A | A | A | 3R | 2R | 1R | A | QF | A | 2R | 2R | 2R | 1R | 2R | 1R | 1R | 2R | 2R | 0 / 13 | 12 – 13 | |||||||
Wimbledon | A | A | A | SF | QF | 2R | A | QF | A | 2R | 3R | SF | QF | 3R | QF | SF | 2R | QF | 0 / 13 | 34 – 13 | |||||||
US Open | A | A | 2R | SF | 2R | A | 3R | 3R | 3R | 2R | 1R | 3R | 1R | SF | 1R | 1R | 3R | 2R | 0 / 15 | 22 – 15 | |||||||
Ranking na koniec roku | 931 | 264 | 47 | 11 | 11 | 52 | 56 | 25 | 56 | 53 | 18 | 15 | 35 | 22 | 28 | 21 | 26 | 11 | 0 / 55 | 95 – 54 |
Występy w grze mieszanej
Turniej | 2002 | 2003 | 2004 | 2005 | 2006 | 2007 | 2008 | 2009 | 2010 | 2011 | 2012 | 2013 | 2014 | 2015 | 2016 | 2017 | 2018 | 2019 | Tytuły | Z–P | |||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Australian Open | A | A | A | A | QF | 1R | A | 1R | 2R | A | A | A | 2R | 1R | 2R | 1R | 1R | QF | 0 / 10 | 8 – 10 | |||||||
French Open | A | A | A | 1R | A | A | A | SF | A | A | 2R | 2R | W | 2R | 1R | F | SF | 2R | 1 / 10 | 21 – 9 | |||||||
Wimbledon | A | A | A | 3R | QF | 1R | A | W | A | A | 3R | 3R | A | 2R | F | 2R | 2R | A | 1 / 10 | 21 – 9 | |||||||
US Open | A | A | A | 2R | QF | A | A | 2R | SF | A | A | 1R | 1R | A | SF | 1R | 2R | 1R | 0 / 10 | 14 – 10 | |||||||
2 / 40 | 64 – 38 |