Antoni Lucci
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Antoni Lucci (ur. 2 sierpnia 1681 w Agnone del Sannino we Włoszech, zm. 25 lipca 1752 w Bovino) – włoski franciszkanin konwentualny, biskup, błogosławiony.
biskup | |
Data i miejsce urodzenia |
2 sierpnia 1681 |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Czczony przez | |
Beatyfikacja |
18 czerwca 1989 |
Wspomnienie |
25 lipca |
Data urodzenia | |||
---|---|---|---|
Data śmierci | |||
Biskup Bovino | |||
Okres sprawowania |
od 1729 do 1752 | ||
Wyznanie | |||
Kościół | |||
Prezbiterat |
19 września 1705 | ||
Nominacja biskupia |
7 lutego 1729 | ||
Sakra biskupia |
13 lutego 1729 | ||
|
Data konsekracji |
13 lutego 1729 | ||||
---|---|---|---|---|---|
Konsekrator | |||||
Współkonsekratorzy |
Giovanni Francesco Nicolai | ||||
|
Uczył się najpierw w rodzinnym Agnone del Sannino, a następnie w Neapolu i w Asyżu. Będąc już franciszkaninem poznał późniejszego świętego Franciszka Antoniego Fasaniego.
Był profesorem i prefektem studiów w Agnone, następnie prowincjałem i rektorem kolegium św. Bonawentury w Rzymie. W 1729 został wyniesiony na stolicę biskupią w Bovino przez papieża Benedykta XIII. Jako biskup wprowadzał dyscyplinę kościelną, wybudował katedrę, seminarium duchowne i liczne kościoły.
Był autorem podręcznika teologii i dziejów świętych franciszkańskich z wczesnego okresu zakonu – Ragioni istoriche[1]. Beatyfikowany został przez papieża Jana Pawła II 18 czerwca 1989.