Areszt Centralny w getcie warszawskim
areszt funkcjonujący w getcie warszawskim w latach 1941–1942. / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Areszt Centralny w getcie warszawskim, właśc. Areszt Centralny dla Dzielnicy Żydowskiej (niem. Zentralarrest für den jüdischen Wohnbezirk) – areszt funkcjonujący w czasie II wojny światowej, w latach 1941–1942, w getcie warszawskim.
Areszt zorganizowano na terenie przedwojennego więzienia wojskowego przy ul. Gęsiej (tzw. Gęsiówki). Podlegał pod względem formalnym i faktycznym Policji Polskiej Generalnego Gubernatorstwa („policji granatowej”), natomiast jego załogę tworzyli funkcjonariusze Żydowskiej Służby Porządkowej (ŻSP). Więziono w nim Żydów oskarżonych o wykroczenia przeciw okupacyjnemu porządkowi. Wiosną 1942 roku trafiło tam również około 190 Romów i Sinti. Liczba więźniów stale rosła, by w lipcu 1942 roku sięgnąć około 1,8 tys.
W Areszcie Centralnym panowały bardzo złe warunki bytowe i sanitarne, co przekładało się na wysoką śmiertelność wśród więźniów. W listopadzie i grudniu 1941 roku na jego terenie odbyły się dwie egzekucje Żydów, których schwytano, gdy bez zezwolenia przebywali po „aryjskiej stronie”. Wielu więźniów rozstrzelano także w innych miejscach straceń. Podczas wielkiej akcji deportacyjnej latem 1942 roku więźniowie Aresztu Centralnego zostali jako jedni z pierwszych wywiezieni do obozu zagłady w Treblince.