Areté
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Areté (gr. ἀρετή) – tłumaczone jako doskonałość, cnota, dzielność, jedno z podstawowych pojęć etycznych starożytnej Grecji. Z terminu tego wywodzi się nazwa jednego z zasadniczych typów teorii moralnej: etyka aretaiczna (etyki cnót).
Nie mylić z: Arete: mitologiczną królową Feaków. |
Areté odnoszona była nie tylko do ludzi, ale i do przedmiotów, oznaczając ich doskonałość w zakresie funkcji, jaką przedmiot miał wypełniać.
Grecka areté została przetłumaczona na łacinę jako virtus. W tej postaci przejęło ją chrześcijaństwo, co stało się źródłem pojęcia cnoty.
Osoby wyposażone w areté określane były jako agathon (dobre), kalon (szlachetne, piękne). Ideałem życia i wychowania była kalokagatia (καλὸς κἀγαθός, kalos kagathos) – czyli połączenie piękna i dobra. Brak areté określany był jako stgr. κακία – kakia (wada)[1].