Betacam
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Betacam – rodzina produktów wideo opartych na taśmie 1/2 calowej, produkowanych przez firmę Sony od roku 1982. W języku osób związanych z techniką wideo "Beta" może oznaczać magnetowid, kamkorder albo kasetę wideo z taśmą magnetyczną.
Ten artykuł od 2017-02 wymaga zweryfikowania podanych informacji. |
Typ nośnika | |||
---|---|---|---|
Data premiery |
7 sierpnia 1982 | ||
Metoda odczytu |
skanowanie spiralne | ||
Metoda zapisu |
skanowanie spiralne | ||
Opracowany przez | |||
|
Wszystkie warianty Betacam od analogowych Betacam oraz Betacam SP do cyfrowych Digital Betacam (a także HDCAM/HDCAM SR), używają kaset o tym samym kształcie, co oznacza, że przy przechodzeniu na nowszy format nie ma konieczności unowocześniania archiwów. Kasety dostępne są w dwóch rozmiarach: S (ang. Short) oraz L (ang. Long). Typowa kamera Betacam może używać tylko małych kaset typu S, tymczasem magnetowidy edytorskie używane w studiach telewizyjnych mogą używać zarówno rozmiaru S jak i L. Zależnie od wariantu kasety Betacam, sama kaseta (jak i jej opakowanie) występuje w odmiennym kolorze, dla łatwej identyfikacji. Drobne różnice w budowie samych kaset pozwalają też magnetowidowi samodzielnie określić jakiego formatu kaseta została w nim umieszczona. Małe kasety rozmiaru S mają dokładnie identyczne rozmiary z amatorskim formatem Betamax.
Betacam jest następcą formatu U-matic, o taśmie o szerokości trzech czwartych cala, wprowadzonego przez Sony w 1971 roku. Oprócz ulepszeń w jakości video, dostępność kamkorderów zapewniła formatowi szybkie przyjęcie w pracy w terenie, na przykład przy redagowaniu wiadomości (ang. Electronic News Gathering).
Digital Betacam stał się najbardziej popularnym profesjonalnym cyfrowym formatem video w historii telewizji, opartym na taśmie magnetycznej. Pomimo że Betacam jest wciąż popularny w pracy poza studiem oraz przy archiwizacji, nowe, pozbawione taśm formaty od 2006 roku zaczęły wypierać nieporęczne kasety.