Bitwa o wzgórza Seelow
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Bitwa o wzgórza Seelow – część operacji berlińskiej (16 kwietnia – 2 maja 1945 roku), jeden z ostatnich szturmów na duże niemieckie stanowiska obronne w II wojnie światowej. Bitwa stoczona w dniach od 16 do 19 kwietnia 1945 roku. Blisko milion żołnierzy radzieckich z 1. Frontu Białoruskiego (w tym 78 550 Polaków z 1. Armii Wojska Polskiego) pod dowództwem Gieorgija Żukowa atakowało pozycję znaną jako „brama do Berlina”[6]. Po stronie niemieckiej walczyło około 91 000 niemieckich żołnierzy z 9. Armii dowodzonej przez Theodora Bussego, wchodzącej w skład Grupy Armii „Wisła”[1].
II wojna światowa, front wschodni, część operacji berlińskiej | |||
Artyleria radziecka ostrzeliwuje niemieckie pozycje 20 kwietnia | |||
Czas |
16–19 kwietnia 1945 | ||
---|---|---|---|
Miejsce |
Wzgórza Seelow i okolice | ||
Terytorium | |||
Przyczyna |
ofensywa na Berlin 1945 | ||
Wynik | |||
Strony konfliktu | |||
| |||
Dowódcy | |||
| |||
Siły | |||
| |||
Straty | |||
| |||
52,5347°N 14,3959°E |
Bitwa o wzgórza Seelow często jest włączana do bitwy o Odrę i Nysę, jednak w okolicach wzgórz Seelow (był to jeden z punktów przeprawowych wzdłuż Odry i Nysy, gdzie przeprowadzony był radziecki desant) toczono najwięcej zaciekłych walk w czasie całej przeprawy przez Odrę i Nysę Łużycką, dlatego uważa się ją za oddzielną bitwę. Bitwa nad Odrą i Nysą była pierwszym etapem, który rozpoczął bitwę o Berlin, jej rezultatami były okrążenie zgrupowania frankfurcko-gubińskiego[7] i bitwa pod Halbe.