Bradykardia
stan, kiedy częstość akcji serca wynosi poniżej 60 razy na minutę / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Bradykardia (łac. bradycardia) – stan, kiedy częstość akcji serca wynosi poniżej 60 razy na minutę (według Konturka). Leczenia wymaga tylko bradykardia objawowa, tzn. powodująca np. omdlenia, utraty przytomności itp. Bradykardia może prowadzić do asystolii.
|
Ten artykuł od 2016-12 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. |
Wytrenowani atleci lub młode, zdrowe osoby mogą również mieć wolny spoczynkowy rytm serca, np. zawodowy kolarz Miguel Indurain, którego spoczynkowe tętno wynosiło 29 uderzeń na minutę[1].
Bradykardia fizjologiczna:
- u sportowców
- u osób z wagotonią (nadmierna aktywność nerwu błędnego).
Bradykardia patologiczna:
- bradykardia zatokowa – zaburzenia powstawania bodźca w układzie bodźcotwórczym
- bloki przewodzenia – zaburzenia przewodnictwa
- działanie leków
- zatrucie blokerami kanału wapniowego[2][3]
W blokach przewodzenia akcja serca jest zazwyczaj niemiarowa. Bradykardia może towarzyszyć również migotaniu przedsionków. Bradykardia nie jest chorobą, tylko jednym z objawów choroby serca.
Wśród stanów patologicznych powodujących bradykardię można wymienić:
- zmiany zwyrodnieniowe w układzie bodźcoprzewodzącym
- choroba niedokrwienna serca
- niedoczynność tarczycy
- przedawkowanie beta-adrenolityków, glikozydów
- hiperkaliemia – nadmierne stężenie potasu we krwi
Bradykardię u pacjentów w ciężkim stanie leczy się podając 0,5 mg atropiny dożylnie (dawkę można powtarzać do dawki całkowitej 3 mg).