Brzoza ojcowska
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Brzoza ojcowska (Betula pendula var. oycowiensis (Besser) Dippel) – odmiana brzozy brodawkowatej (Betula pendula)[3], ew. uznawana tylko za formę[4]. Po raz pierwszy opisana została w 1809 r. przez polskiego botanika Willibalda Bessera jako gatunek Betula oycoviensis. W 1860 r. niemiecki botanik Schur opisał te brzozy z Siedmiogrodu. W 1920 roku odnalazła ją w Polsce Janina Jentys-Szaferowa, która ogłosiła wyniki badań nad nią w roku 1928 w Roczniku Polskiego Towarzystwa Dendrologicznego i w 1953 r. w Ochronie Przyrody (rocznik XXI)[5]. Takson uznany został za mieszańca brzozy brodawkowatej Betula pendula z brzozą Szafera Betula szaferi. Współcześnie brzoza Szafera i brzoza ojcowska uznawane są za synonimy brzozy brodawkowatej, pierwszy za formę słabo rosnącą, drugi za odmianę lub formę[4][6].
Nasadzone brzozy ojcowskie obok Igły Deotymy w Ojcowskim PN | |||
Systematyka[1][2] | |||
Domena | |||
---|---|---|---|
Królestwo | |||
Podkrólestwo | |||
Nadgromada | |||
Gromada | |||
Podgromada | |||
Nadklasa | |||
Klasa | |||
Nadrząd | |||
Rząd | |||
Rodzina | |||
Rodzaj | |||
Gatunek | |||
Odmiana |
brzoza ojcowska | ||
Nazwa systematyczna | |||
Betula pendula var. oycowiensis (Besser) Dippel Prim. Fl. Galiciae Austriac. 2: 289 1809[3] | |||
Synonimy | |||
|