Czechosłowacko-polski konflikt o Śląsk Cieszyński
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Od 1918 w stosunkach między Czechosłowacją a Polską dochodziło do konfliktów wokół kilku spornych terenów, z czego największy na terenie Śląska Cieszyńskiego. W drugiej połowie XIX wieku przeważała jeszcze polsko-czeska współpraca, która przekształciła się na początku XX wieku w otwarty konflikt narodowościowy, głównie w Zagłębiu Karwińskim. Po I wojnie światowej pod koniec października i na początku listopada 1918 trwała rywalizacja o przejęcie realnej władzy przez lokalne rady narodowe, szczególnie w powiecie frysztackim, zakończona tymczasową ugodą z 5 listopada i rozgraniczeniem według kryterium etnicznego na poziomie administracyjnym[uwaga 1]. Oba państwa po uzyskaniu niepodległości, choć komunikowały chęć przystąpienia do rozmów, przeciągały w czasie jakiekolwiek porozumienie. Strona polska liczyła na utrwalenie tymczasowej granicy a strona czeska na jej przesunięcie na wschód, celem zajęcia pozostałych kopalń i Kolei Koszycko-Bogumińkiej. Kulminacją związanego z tym napięcia stosunków była wywołana w styczniu 1919 przez stronę czeską wojna polsko-czechosłowacka, w której w ciągu tygodnia liczba ofiar dosięgnęła po obu stronach około 150 osób. Po umiędzynarodowieniu konfliktu światowe mocarstwa dokonały ostatecznego i arbitralnego podziału regionu między oba państwa w lipcu 1920. Stan ten zmienił się za sprawą aneksji tzw. Zaolzia przez Polskę w październiku 1938. Po II wojnie światowej spór rozgorzał ponownie, jednak pod naciskiem Józefa Stalina przywrócony został stan sprzed aneksji.