Długa nazwa pliku
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Długa nazwa pliku (ang. Long File Name, LFN) – metoda firmy Microsoft umożliwiająca nadawanie nazw dłuższych niż 11 znaków (8 znaków nazwy + 3 znaki rozszerzenia) plikom zapisanym na partycji z systemem plików FAT. Została ona wprowadzona po raz pierwszy w 1994 r. w systemie operacyjnym Windows NT 3.5.
Dzięki LFN nazwa pliku może zawierać do 250 znaków[1] w standardzie UTF-16[2][3], wliczając w to spacje, znaki niealfanumeryczne (z wyjątkiem znaków o specjalnym znaczeniu dla jądra systemu: \ / : * ? " < > |). W celu zachowania kompatybilności ze starszymi systemami operacyjnymi, Microsoft opracował metodę generowania krótkich nazw w formacie 8+3 z długich nazw plików i powiązania ich ze sobą. Przykładowo nazwa „Microsoft.txt” przyjmuje postać „MICROS~1.TXT”, kolejna nazwa o tym samym rdzeniu w tymże katalogu np. „Microsoft Word.txt” otrzymuje postać „MICROS~2.TXT”, natomiast piętnastą z kolei nazwą o tym rdzeniu będzie „MICRO~15.TXT” itd.).