Długi łuk angielski
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Długi łuk angielski (ang. english longbow) – rodzaj łuku prostego wytwarzanego z jednego kawałka drewna, najczęściej cisowego. Spopularyzowanie długich łuków, obok rozwijającej się broni palnej, przyczyniło się w dużej mierze do upadku ciężkozbrojnej kawalerii. Strzała wystrzelona z długiego łuku była w stanie przebić niektóre typy zbroi płytowej, natomiast do wyeliminowania z walki ciężko opancerzonego jeźdźca często wystarczało zabicie bądź zranienie wierzchowca. Długich łuków powszechnie używano aż do początku XVI wieku. Później na polach bitewnych zaczęła dominować ręczna broń palna. Łuków oraz kusz jeszcze sporadycznie używano, lecz już nie jako podstawowej broni strzeleckiej.