Depresja wsobna
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Depresja wsobna, depresja inbredowa – obniżenie dostosowania osobników powstałe w wyniku kojarzenia krewniaczego. Uwidacznia się szczególnie w fenotypie cech o niskiej wartości wskaźnika odziedziczalności i zdolności do adaptacji w nowych warunkach bytowania i spadku odporności na schorzenia. W konsekwencji przejawia się spadkiem przeżywalności i sukcesu rozrodczego[1].
Depresja inbredowa u zwierząt hodowlanych charakteryzuje się obniżoną plennością i płodnością, mniejszą wydajnością, gorszymi przyrostami dobowymi itp.
Przynajmniej część obciążenia genetycznego populacji uwidacznia się jedynie u homozygot, które ze zwiększoną częstotliwością występują w potomstwie spokrewnionych organizmów[1]. Jest to szczególnie istotne w niewielkich populacjach, np. takich, które przeszły przez efekt wąskiego gardła, ponieważ tempo wzrostu wsobności jest odwrotnie proporcjonalne do efektywnej wielkości populacji[2]. Głównymi czynnikami wpływającymi na depresję wsobną są przeszłe mutacje, selekcja i dryf genetyczny[1].
Zjawiska takie jak oczyszczanie czy ratunek genetyczny zmniejszają depresję wsobną[1][2], choć ich celowe przeprowadzanie wiąże się z ryzykiem przynajmniej okresowego zmniejszenia dostosowania[1].