Depułtycze Królewskie
wieś w województwie lubelskim / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Drogi AI, mówmy krótko, odpowiadając po prostu na te kluczowe pytania:
Czy możesz wymienić najważniejsze fakty i statystyki dotyczące Depułtycze Królewskie?
Podsumuj ten artykuł dla 10-latka
Depułtycze Królewskie – wieś w Polsce położona w województwie lubelskim, w powiecie chełmskim, w gminie Chełm[5][6].
wieś | |
Państwo | |
---|---|
Województwo | |
Powiat | |
Gmina | |
Liczba ludności (2021) | |
Strefa numeracyjna |
82 |
Kod pocztowy |
22-100[3] |
Tablice rejestracyjne |
LCH |
SIMC |
0101161[3] |
51°04′21″N 23°26′32″E[4] |
Dipulthicze były wsią starostwa chełmskiego w 1570 roku[7]. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa chełmskiego. We wsi znajduje się lądowisko Chełm-Depułtycze Królewskie.
Wieś stanowi sołectwo gminy Chełm[8]. Według Narodowego Spisu Powszechnego (III 2011 r.) liczyła 193 mieszkańców[9] i była 26. co do wielkości miejscowością gminy Chełm.
Dawna wieś królewska w Ziemi Chełmskiej, notowana w roku 1460 jako „Dwyepolticze”, w roku 1584 jako „Dipultice”, „Dypolthicze” 1504[10]. Według Słownika geograficznego Królestwa Polskiego wieś posiadała w r. 1564 kościół parafialny łaciński i cerkiew prawosławną. Były tu 2 łany i 2 zagrodników. Działy posiadali Mikołaj Siennicki, płacący od 9 1/2 łana i 8 zagrodników i Skoruta płacący z jednego łana[11]. Depultycze Królewskie i Depultycze Drugie pojawiają się w roku 1786 w opisie map Perthesa geografa króla Stanisława Augusta. W wieku XIX wieś opisana była jako Depułtycze Królewskie w powiecie chełmskim i gminie Krzywiczki posiadającą szkołę i cerkiew parafialną dla Rusinów. W lustracji z roku 1827 spisano tu 22 domy zamieszkałe przez 115 mieszkańców, a także Depułtycze Ruskie które w roku 1827 posiadały 19 domów i 128 mieszkańców[12]. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego wymienia także Dypułtycze jako dawną wieś królewską stanowiącą w roku 1838 dobra rządowe rozległe na 524 morgi[13]. 5 sierpnia 1863 miała tu miejsce potyczka powstańców styczniowych z wojskami rosyjskimi zwana Bitwą pod Depułczycami.
Wieś położona jest przy drodze wojewódzkiej nr drodze wojewódzkiej nr 843. We wsi znajdują się dwa przystanki autobusowe obsługiwane przez PKS i prywatnego przewoźnika.
- Wieś Depułtycze Królewskie w liczbach [online], Polska w liczbach [dostęp 2023-01-19] (pol.), liczba ludności w oparciu o dane GUS.
- NSP 2021: Ludność w miejscowościach statystycznych [online], Bank Danych Lokalnych GUS, 19 stycznia 2023 [dostęp 2022-10-04].
- Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 219 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
- Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 22816
- TERYT (Krajowy Rejestr Urzędowego Podziału Terytorialnego Kraju). Główny Urząd Statystyczny. [dostęp 2015-04-23].
- Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części. „Dziennik Ustaw”. Nr 29, poz. 200, s. 1867, 2013-02-15. Ministerstwo Administracji i Cyfryzacji. [dostęp 2015-04-23].brak numeru strony
- Жерела до історії України-Руси. Том 07. Описи королівщин в землях руських XVI віку. Том 4. Люстрація 1570 р., Lwów 1903, s. 16.
- Jednostki pomocnicze gminy Chełm. Urząd Gminy Chełm. [dostęp 2015-10-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-09-28)].
- Depułtycze, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XV, cz. 1: Abablewo – Januszowo, Warszawa 1900, s. 402.
- Depułtycze, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. I: Aa – Dereneczna, Warszawa 1880, s. 958.
- Dypułtycze, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. II: Derenek – Gżack, Warszawa 1881, s. 256.
- Barbara Czopek: Nazwy miejscowe dawnej Ziemi Chełmskiej i Bełskiej, (W granicach dzisiejszego państwa polskiego). Wyd. Ossolineum 1988. Wrocław..
- Depułtycze, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XV, cz. 1: Abablewo – Januszowo, Warszawa 1900, s. 402.