Dostępność biologiczna
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Dostępność biologiczna, biodostępność – część substancji czynnej, która z podanej dawki dostaje się do krążenia ogólnego, oraz szybkość wchłaniania tej substancji. Biodostępność leku w przypadku podania donaczyniowego (dożylnego) wynosi 100%. Przy podaniu w inny sposób, na przykład doustnie, jest zawsze niższa.
Dostępność biologiczna określa szybkość i stopień wchłaniania substancji leczniczej z preparatu farmaceutycznego i charakteryzują ją parametry farmakokinetyczne:
- AUC (area under the curve) – pole pod krzywą zależności stężenia leku we krwi od czasu. Parametr ten informuje o całkowitej ilości leku, jaka została wchłonięta do organizmu.
- – maksymalne stężenie leku we krwi
- – czas mijający od podania leku do osiągnięcia we krwi maksymalnego stężenia substancji aktywnej.
Przyczyną obserwowanych różnic między stężeniem leku we krwi po podaniu go drogą dożylną i pozanaczyniową są między innymi:
- niecałkowite wchłanianie leku z przewodu pokarmowego, skóry, błon śluzowych
- metabolizm lub rozkład leku szybszy od wchłaniania
- efekt pierwszego przejścia przez wątrobę.
Dostępność biologiczna stanowi jeden z najważniejszych parametrów, charakteryzujących jakość preparatu farmaceutycznego. Porównawcze badanie dostępności biologicznej (to znaczy badanie równoważności biologicznej) może być niezbędnym etapem badań wykonywanych przed wprowadzeniem na rynek leku generycznego.